Τρίτη 20 Ιουνίου 2006

stop

Τελικα κάποιο άνθρωποι είναι πολύ περίεργοι.
Νοιώθουν τόσα συναισθήματα
Αγαπούνε...πονανε....κλαινε... χαίρονται
μα ποτέ δεν τα δείχνουν
Κλείνουν ερμητικά το δρόμο της ψυχής τους
και βαζουν κι ενα τεράστιο stop μπροστα
Εχει πετρώσει η καρδιά τους ...?
Μπορεί...
...μπορεί η ζωή να τους έχει δείξει μόνο το σκληρό της πρόσωπο.
Φοβούνται να δείξουν αυτό που νοιώθουν?
Μπορεί...
...μπορεί να νομίζουν πως θα τους πουν αδύναμους

Οποια κι αν ειναι η αιτία τωρα πια έχω καταλαβει καλα πως έτσι
χάνει κανείς πολλα.
Οταν ξεγυμνώσουμε τις ψυχές μας,θ’ ανοίξουν οι πόρτες της καρδιάς
Κι όλα γίνονται πιό όμορφα,πιό φωτεινα. Αληθινα!

Σάββατο 17 Ιουνίου 2006

Στιγμές

Μια συνηθισμένη ημέρα.
Ξύπνημα ,γραφείο,σπίτι.
Μια πολύτιμη ημέρα απ΄τη ζωή
Μια λιγότερη ημερα απ΄τη ζωή, που δεν θα ξαναγυρίσει.
Γιατί αφήνουμε τις μέρες έτσι να περνούν?
Αδιάφορα, κοινότυπα,ίδιες μέρες .
Δεν μένουν πια πολλές.
Κάτι πρέπει να γίνει.
Να είναι κάθε μια τους ξεχωριστή,ιδιαίτερη.
Να μενει στην μνήμη .
Ισως μένει μ'αυτόν τον τρόπο.
Στιγμές.

Σάββατο 3 Ιουνίου 2006

Εχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας (2)

Δεν ήταν μήνυμα ακριβώς .
Κάθε μέρα έπαιρνε μια ειδοποίηση πως είχε ένα νέο μήνυμα.Ενα μήνυμα μ'ένα συνημμένο αρχείο ,που όμως δεν άνοιγε.Η ένδειξη "Ϊnfected" ακολουθούσε όλα τα μηνύματα .
Ερχονταν από την ηλεκτρονική διεύθυνση κάποιου καθηγητή απ΄το πανεπιστήμιο που διδασκε αυτός.
Κάθε μέρα και από διαφορετικό όνομα .Μα πάντα από
την διεύθυνση του πανεπιστημίου.

Παρασκευή 2 Ιουνίου 2006

Tα κορίτσια

Πήγα σήμερα να δω τα κορίτσια
Εκανα μια βόλτα στα δωμάτιά τους.τα καλημέρισα ,τα ρώτησα πως τα πάνε.
Ομορφα προσωπάκια,γλυκά χαμόγελα.
Εχω τύψεις .Δεν κάνω τίποτα για αυτά τα παιδιά.
Ηρθε η Χριστίνα
θέλει λέει να βγάλει το cd-player στην αυλή να χορέψουν όλες μαζί.
Φώναξα την Ανατολή να μιλήσουμε.
Μου είπε για τ'αγόρι της .
Μίλησα μαζί της χαιδεύοντάς της το κεφάλι.
Επεσε στην αγκαλιά μου ,μ'επιασε απ΄το λαιμό και μου 'πε πως μ'αγαπάει.
Είμαι λέει γλυκειά σαν την μαμά της ,που της λείπει.
Μου χαμογέλασε πλατιά δείχνοντάς μου τα λιγοστά δόντια
που 'χουν μείνει πια στο μικρό-γλυκό της στόμα.
Ηθελα να χαμογελάσω και να κλάψω μαζί.

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2006

Ιούνιος

Μπήκε κι ο Ιούνης.
Από το πρωί ακούω και διαβαζω ευχές.
Καλό μήνα !
Καλό καλοκαίρι!
Δεν έχω διαθεση να ευχηθώ τίποτα και σε κανέναν.
Το πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο και μπαίνοντας στην είσοδο του κτιρίου
ο θυρωρός και τρεις τέσσερις συνάδελφοι μου ευχηθηκαν εν χορώ "καλό μήνα "
Προσποιήθηκα πως χαμογέλασα και πέταξα ενα χλωμό "επίσης".
Δεν μου φταιγαν και τίποτα οι άνθρωποι πρωί-πρωί!
Πρώτη μέρα του καλοκαιριού.
Οι ζέστες έχουν μπει για τα καλά ,οι θάλασσες γεμάτες ,τα αιρκοντίσιον στο φουλ,προγραμματιζονται οι α΄δειες.
Νοιώθουμε πια στο πρόσωπό μας την καυτή ανάσα το καλοκαιριού.
Δεν ξέρω τι θα κανω.
Δεν εχω πραγραμματισει τίποτα .
Δεν ονειρεύομαι τίποτα.
Κάποιες ιδέες για Ιταλία και Σίφνο,παρότι αρχικά με ενθουσίασαν
τωρα πια τις βλέπω να ξεμακραίνουν.
ξέρω πως όταν ερθει η στιγμή θα το αναβάλλω.
Για πρώτη φορά δεν είμαι χαρούμενη που ήρθε το καλοκαίρι.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια.
Την λαχτάρα να τελειώσει το σχολείο .
Εκείνες τις τελευταίες ημέρες που μέσ'την κάψα του μεσημεριού ανέβαινα την μεγάλη
ανηφόρα για το σχολείο .
Και τα γλυκά απογεύματα που κατηφορίζαμε ολοι μαζί και ξεχυνόμαστε στην πλατεία για
παγωτά ,καφέδες και σουβλάκια.
Μετράγαμε τις μέρες γιατί το καλοκαίρι περίμενε.
Κι ακόμα πιό μικρή .
Οταν πήγαινα με την μαμα στον Αγγελο,εκεί στην πλατεία Ταχυδρομείου και διαλέγαμε
υφάσματα για τα καλοκαιρινά φορέματα.
Υφάσματα λινά,βαμβακερά ή αέρινα.Κίτρινα καρώ,λευκά με ρίγες,αέρινα αχνογάλανα με γαλάζια πουά.
Και μετα στην κυρία-Ματούλα ,την μοδίστρα,να διαλέξουμε τα σχέδια από τα τεράστια πολύχρωμα περιοδικά της.
Πρώτη πρόβα,δεύτερη πρόβα.Επαιρνε μορφή το φόρεμα
Τιραντάκια,κορδελίτσες και δαντέλες.
Μέχρι νάρθει η μέρα να πάρει η μαμα την άδεια και να φύγουμε για το χωριό ήταν όλα έτοιμα.
Α! Ολα κι όλα ! Η κυρία-Ματούλα ήταν πάντα συνεπής.
Ενα απόγευμα ήταν πάντα αφιερωμένο για τα υπόλοιπα ψώνια και τα αξεσουάρ.
Παπούτσια από του Simi και καπέλο απ'το Πτί Πούλ.
Ερχόταν κι ο παπούς μαζί.
Πάντα από εκει αγόραζε το ψάθινο καπέλο του.
Κι εγω διαλεγα το δικό μου .
Ασπρο με κίτρινη κορδέλλα από σατέν και δυό κατακόκινα κερασάκια στο πλάι.
Και μετά άρχιζε η ιεροτελεστία της προετοιμασίας.
Η μεγάλη ασπρόμαυρη βαλίτσα κατέβαινε απ΄το πατάρι και στηνότανε στο δωμάτιο της μαμας πάνω στο μεγάλο μπαούλο.
Κάθε μέρα προσθέταμε και κάτι.
Τα φορέματα όταν έρχονταν απ΄τη μοδίστρα.
Τα παπούτσια ,τα καπέλα,τα μαγιώ όταν γυρίζαμε απ΄τα ψώνια.
Και κουτιά λουκούμια και βανίλιες απ΄του Λουμίδη για τα απογεύματα στην αυλή με δροσερό νερό απ΄το πηγάδι.
Κάθε μέρα έβλεπα την βαλίτσα να γεμίζει και να φουσκώνει
Κι ήξερα πως όσο γεμίζει η βαλίτσα τόσο πιό κοντα ήταν οι μέρες των διακοπών.
Το τελευταίο βράδυ μαζευόμουν νωρίς απ΄το παιχνίδι.
Μπάνιο,φαγητό και στο κρεβάτι απ'τις εννιά.
Επρεπε να σηκωθούμε νωρίς για το ταξίδι.
Η βαλίτσα φουσκωμένη πάνω στο μπαούλο ,περίμενε κλειδωμένη την αναχώρηση.
Ο ήχος απ΄τα τριζόνια έμπαινε γλυκα απ΄τ'ανοιχτό παράθυρο .
Το καλοκαίρι με περίμενε.