Σάββατο 28 Απριλίου 2007

Ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα



Θέλω να γράψω για τη θάλασσα.
Γι αυτή την μεγάλη μου αγάπη.
Δεν ξέρω γιατί και ποια αρχέγονη δύναμη μ'ενώνει μαζί της .
Κάτι με τραβάει συνέχεια κοντά της.
Μόνο εκεί νοιώθω καλά.
Δεν έχω την τύχη να την βλέπω καθε πρωί ανοίγοντας τα παράθυρά μου , μα πάντα βρίσκω τρόπο να την βλέπω , έστω και για λίγο από μακριά.
Αλλαξα την διαδρομή για το γραφείο και κάνω χιλιόμετρα παραπάνω μόνο για να την βλέπω.
Και κάθε μεσημέρι περιμένω την στροφή στη μεγάλη εναέρια γέφυρα για να την δω από ψηλα να στραφταλίζει.
Σαν να περιμένει να γυρίσω για να μου χαμογελάσει


Από παιδί την έβλεπα κάθε μέρα.
Απ'τη βεράντα του πατρικού την καμάρωνα ν'απλώνεται μακριά ,
όσο πιάνει το μάτι , να γυαλίζει αστραφτερή .
Και τις μέρες του καλοκαιριού να παίζω μαζί της ολημερίς ,
μέχρι το δέρμα των δαχτύλων να φουσκώσει απ΄το νερό και τα χείλη απ'τ'αλάτι..
Κι όταν μεγάλωσα έφτιαξα το καταφύγιό μου κοντά της
Οταν είμαι εκεί έχω την τύχη να την βλέπω καθε πρωί ανοίγοντας τα παράθυρά μου .
Τα βράδυα του καλοκαιριού να με νανουρίζει με το γλυκό της τραγούδι
και τα βράδυα του χειμώνα ν'ακούω τον άγριο θυμό της .
Οταν κολυμπώ νοιώθω ένα μαζί της.
Νοιώθω κομμάτι της .
Γι αυτό και ποτέ δεν κολυμπάω σαν τους άλλου ανθρώπους .
Πάντα κάτω απ'το νερό και με τα μάτια ανοιχτά να βλέπω την ψυχή της.
Εχετε δει τα χρώματά της από κάτω Απ΄τα βάθη της προς την επιφάνεια?
Εκει που οι ακτίνες του ήλιου σπάνε το μπλέ της σε δεκάδες άλλα μπλέ.



Πέφτω συχνά με μάσκα και αναπνευστήρα .
Για να μην κάνω διακοπές για ανάσες.
Οσοι κάνουν υποβρύχιο μπορούν να με καταλάβουν.
Δεν ξέρω αν ο καλύτερος σκηνογράφος θα μπορούσε να στήσει ένα τόσο μαγικό σκηνικό. Χρώματα παντού ,κατάφυτα βράχια,ανεμώνες ,πίνες ,σωλήνες κι αχινοί.
Σπηλιές θαλασσινές ,στενα μονοπάτια ανάμεσα σε βράχια κι εκεί που στρίβεις
ξαφνικά απύθμενα σκοτεινα βάραθρα .
Ασημένια ψάρια να κολυμπούν νωχελικά ,να κρύβονται τρομαγμένα όταν σ'άντικρύζουν ή να σ'ακολουθούν ,να σε τριγυρίζουν,να σε τσιμπούν , να παίζουν μαζί σου.

Αν δεν ήμουν άνθρωπος θά'θελα να 'μουν ψάρι για να ζω μέσα της
ή γλάρος για να ζω κοντά της.
Κι αν ήμουν άντρας θά'θελα να μαι ναυτικός ή ψαράς ,για να'μαι κάθε μέρα μαζί της.
Εχετε δει τα χρώματά της το πρωί?
Τότε που φεύγει η νύχτα κι έρχεται η αυγή.Εκεί που το μαύρο τ'ουρανού δίνει τη θέση του στο σκούρο μπλέ και μετα στο μαβί.
Κι ο ουρανός είναι ένα με τη θάλασσα
Δεν ξεχωρίζεις τη γραμμή.κι είναι και τα νερά μαβιά
Και καθώς ξανοίγει η μέρα ξανοίγουν και τα χρώματα.
Το μωβ φτάνει στο ροδί και μετά στο πορτοκαλί καθώς ο ήλιος ανεβαίνει . Κι οταν σκάσει ο φωτεινός του κύκλος χιλιάδες χρυσαφιές ακτίνες χοροπηδούν τρελλά στα γαλάζια νερά της


Μ'αρέσει να στέκω στην άκρη της και να την κοιτώ.
Να την κοιτώ ν'άλλάζει ,τα κύματα να 'ρχονται το 'να πίσω απ' τ'αλλο., να σκάνε μ'ορμή ,ν'αφρίζουν και να γυρίζουν πίσω.
Για να ξανάρθουν σε λίγο..και πάλι απ'την αρχή.
Να κοιτάζω μακριά ,όσο φτάνει το μάτι ,ν'ανοίγει η ψυχή μου ,
να ονειρεύομαι ταξίδια ,να νοιώθω ελεύθερη .
Πνίγομαι σα βρεθώ σε μέρος που δεν έχει θάλασσα.
Θέλω να 'μαι κοντα της και να νοιώθω πως σαν χρειαστεί μπορώ να φύγω, να πετάξω μακριά.
Γι αυτό κι από τους ποιητές νοιώθω τον Καββαδία.
Ταξιδεύω μαζί του στο Μακάο,στη Σαγκάη,τη Βαρκελώνα και τη Τενερίφα.
Στο Μαρακές ,τη Μπούρμα ή τη Μπατάβια.
Γιατί αυτός ξέρει .
Ξέρει
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφέιου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
o διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα?

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007

Την ώρα που μας άφηνε το τελευταίο χαμόγελο της νύχτας



ΠΑΙΔΙ μελαχροινό με τα γαλάζια μάτια
με τα πυκνά μαλλιά που τα χτένισε η θάλασσα
παιδί με το ανεύθυνο βάδισμα που ποτέ δε ρωτούσε τη γη
περήφανο παιδί που αρνιόσουνα την εκκλησία της Κυριακής
που έφτιαχνες χαρταετούς και πλοία με τα τετράδια της αριθμητικής
θυμάσαι το γέρο καπετάνιο
που ξέχασε το λιμάνι κοιτάζοντας τ' αστέρια
για να κερδίσει τη νιότη τραγουδώντας τη θάλασσα;

Έτσι την ώρα που μας άφηνε
το τελευταίο χαμόγελο της νύχτας
και δεν είχαμε άλλο πλοίο να μπαρκάρουμε
κ' είταν οι προκυμαίες χωρίς φανάρια κ' επιβάτες
απαντήσαμε τον ίσκιο μας ω παιδί της θάλασσας
απαντήσαμε σένα μ' ένα φεγγάρι ανοιξιάτικο στα χέρια
να βηματίζεις μονάχο στ' ακρογιάλι ανάμεσα στα βράχια
όπου ρεμβάζουν γαλήνια τα καβούρια κ' οι φώκιες.

Γιάννης Ρίτσος
" Το εμβατήριο του ωκεανού" ( απόσπασμα )
(1939 – 1940)

Τετάρτη 18 Απριλίου 2007

Ενοικος!



Τ' αρχοντικό στέκει εγκαταλελειμένο στην άκρη του λιμανιού θυμίζοντας δόξες του παρελθόντος .
Χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής της περιοχής
τα κιονόκρανα και οι καμάρες του.
Η φωτογραφία βγήκε βιαστικά ,
για να τ'αποτυπώσει.
Στο σπίτι πια ζουμάροντας τυχαία σ'ενα κιονόκρανο
αποκαλύφθηκε ο ένοικός του!


Ενοχλήθηκε τάχα από την αδιάκριτη παρουσία μας

ή ποζάρισε φιλάρεσκα?

Δευτέρα 16 Απριλίου 2007

Εμ...δεν έμεινα!



Εγώ ήμουνα που το ΄λεγα?
Εμ...δεν έμεινα!
Τα μάζεψα πρωί-πρωι και κατα το μεσημεράκι πίσω στο κλεινόν άστυ
Τώρα το βλέπω απ'τις φωτογραφίες.
Πίσω στην χαβούζα,στη μιζέρια ,στην ταλαιπωρία.
Τα μαντατα ήρθαν με το πάτησα που το πόδι μου.
Πάντα όταν λείπω ,λες και την φυλάνε ,γίνονται όλα.
Μαλλον την φυλάνε
Νοιώθω αηδία.
Θέλω να τα βροντήξω όλα .
Να τους τα πετάξω στη μούρη.
Τις θέσεις τους και τις καρέκλες τους μαζί με τα τραπεζάκι και τα σαλονάκια .
Φτιάχτημα γαμώτο ,δεν πρόλαβα να'ρθω.
Καποιοι άνθρωποι είναι πολύ άρρωστοι.
Αρρωστοι στο μυαλό και την ψυχή.
Μια ζωή στο τίποτα κι ανασφαλείς μόλις τους δοθεί λίγη εξουσία ψηλώνουν δέκα πόντους.
Γίνονται άνθρωποι.
Μ' αν τολμήσεις να τους ακουμπήσεις γίνονται σκυλιά μαύρα.
Εγωισμός,κουτοπονηριά, νταηλίκι ,μικροψυχία.
Λένε για τις "γυναικούλες".
Μα έχω δεί και κάτι άντρες...
Γαμώ τα παντελόνια που φοράνε!

Τρίτη 10 Απριλίου 2007

Εδώ θα μείνω...

Στο μικρό μου καταφύγιο


η κούνια στήθηκε στη κερασιά



ο φούρνος άναψε




και το τραπέζι στρώθηκε.



Η γλάστρα στόλισε τη τζάρα




κι ο καφές στη βεράντα .






...η βάρκα δέθηκε αρόδο..



Δεν πάω πουθενά!!

Εδώ θα μείνω...

Πέμπτη 5 Απριλίου 2007

Πάσχα 07


Καλό Πάσχα

Κυριακή 1 Απριλίου 2007

ΚΑΙ...Βlogger η Εφη Θώδη!!


Tην ανακάλυψα στον path ψαχνοντας για το blog μιας φίλης!
Μετά τα πανηγύρια ,τις πίστες ,τα πρωινάδικα ,τα μεσημεριανά
και τα ξενόγλωσσα τραγούδια η γνωστή αοιδός δοκιμάζει την τύχη της
KAI στην blogόσφαιρα!
Την έσπρωξε λέει η ανάγκη της για κάτι νέο
για κάτι tredy
για κάτι in!
Και ξέρετε τον τίτλο του blog της ?
Efi Thodi
"A far l'amore comincia tu "
Θεός φυλάξει ...τι άλλο θα δούμε?
Λέει κι άλλα ...διάφορα
που μου φτιαξαν το κέφι
Αν θέλετε να γελάσετε ...
Καλή διασκέδαση !!