Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Μία μετέωρη κυρία




Βρέχει...
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ’χει σταθεί
μπροστά σ’ εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τα χέρια έξω απ’ τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.



Κική Δημουλά

(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1998)


Ακούγεται:
L'ORCHESTRE SOUS LA PLUIE - JEAN MICHEL JARRE

14 σχόλια:

Katerina ante portas είπε...

Τα ζωγραφίσατε τα λόγια του ποιήματος αγαπητή μου, σαν πιόνι σκακιού, θά λεγα..

aqua είπε...

@ katerina
Μα σαν ζωγραφιά δεν είναι από μόνο του το ποίημα Κατερίνα μου?

nyctolouloudo είπε...

σαν άνοιγμα της μνήμης στο παρελθόν και στο παρόν...

aqua είπε...

@ nyctolouloudo
...σαν ραγισμα στη γιαλινη βροχή

virginia Diakaki είπε...

exairetiko, eyxaristo

Ανώνυμος είπε...

ποιηση!!!

aqua είπε...

@ x & aliki

Είναι απο τις φορες
που λες:
"Αυτό ναι! Αυτό ΕΙΝΑΙ ποίηση!!"

maria λεμονατη! είπε...

παει με ολους τους καιρους, ευελικτη πολυ, μην την φοβασαι. μες την ποιηση ειναι αλλωστε...
:)

Roadartist είπε...

φοβερο ποιημα - ωραια φωτογραφια

aqua είπε...

@ maria
...όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.

@ roadartist
σταγόνες βροχής
ή και κλάμα...

maria λεμονατη! είπε...

θελει κουραγιο και υπομονη να ξεπερασει το ανυπερβλητο και κεινο το 'οχι' ειναι ενθαρρυνση να μεινει εξω πανω στο ακυβερνητο μπαλκονι, να προσπαθησει να το κυβερνησει. κι αν μαζι του δεν μπορει να τα βαλει, να παει μεσα να παρει δυναμεις να ξαναβγει με φορα...

aqua είπε...

@ maria λεμονάτη
αχ..βρε Μαρακι μου.
Μ'αρεσει η αισιοδοξία σου .
Μα δεν ξεπερνιεται τ'αν-υπέρβλητο.
Εχει μπροστα αυτό "α",που το λένε και στερητικό...

maria λεμονατη! είπε...

ειναι αληθεια aqua οτι πασχω απο αισιοδοξια.
συγχωρεσε με αν...πως να το πω...σε κουραζει, σε νευριαζει...
το ξερω οτι μερικα πραγματα ειναι ανυπερβλητα αλλα δεν θελω να το παραδεχτω.

aqua είπε...

@ Maria
Και κάλα κάνεις Μαρία μου.
Δύναμη και αισιοδοξία είναι ο καλύτερος συνδυασμός για να παλέψεις στη ζωή.
Απλά εγω είμαι ίσως περισσότερο ρεαλίστρια απ'ότι πρέπει.
Ma aλλίμονό μας αν καταθέτουμε τα όπλα.
Ακόμα κι αν ξέρουμε πως η μαχη είναι χαμενη,παλεύουμε μεχρι το τέλος.
Να έχεις μια όμορφη ημέρα !!:))