Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

Tωρα

Τωρα ,
που μούσκεψαν στη βροχή οι θεωρίες,
που δόθηκαν αντιπαροχή τα οράματα,
που μάτωσαν οι ελπίδες....
Τώρα τί κάνουμε?
Σε ρωτούσαν τα μάτια μου ,
τρία χρόνια τώρα...
Αγαπάμε με πάθος τη ζωή,
μου απάντησες με το βλέμμα σου.
Και μου’δωσες μια χειρολαβή να κρατηθώ
Και μου βρήκες χίλιες δικαιολογίες
να μην γλιστρήσω στο ταξίδι της άρνησης.
Μ’αυτό το καθημερινό ξόδεμά σου
σ’αυτό το χώρο.
Μ’αυτή την υπέροχη από απόσταση
ζεστασιά που εκπέμπεις.
Μ’αυτή τη φωτισμένη στάση ζωής.
Μ’αυτή την αόρατη θάλασσα ανθρωπιάς
που γεμίζεις τον χώρο ετούτο.
Και ένα είναι σίγουρο.
Ως τώρα- το’ξερες?
Με κρατάς όρθια!
Γ.Π. 23/12/07

αυτή είναι η δικιά μου ανταμοιβή

7 σχόλια:

Seagull είπε...

Γλυκό. Ζεστό. Αληθινό. Με ουσία. Με θετική ενέργεια.

Με άγγιξε! Ευχαριστώ!

aqua είπε...

@ seagull
Οπως το 'πες.
Αληθινό.
Καλό σου απόγευμα

nyctolouloudo είπε...

καλησπέρα, καλησπέρα!
ένα μπαστούνι και κάποιον να μας κρατάει αγκαλιά, να μας κρατά το χέρι στα δύσκολα.

Ανώνυμος είπε...

πολυ ομορφο
καλη σου χρονια νερακι :)

maria λεμονατη! είπε...

oμορφα νοηματα γραμμενα με ωραια γραμματα
:)

aeipote είπε...

Η ποίηση είναι λύση.

Υγίαινε.

aqua είπε...

Δυχτυχώς ή ευτυχώς ο άνθρωπος δεν είναι αυτοδύναμος.
Εχει αναγκη να δώσει και να πάρει.
Και μερικές φορές λίγες κουβέντες
βγαλμένες από την καρδιά είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας σε μια ελάχιστη προσφορά ανθρωπιάς.

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας.