Μέρα της ποίησης λέει σήμερα...

Μέρα της ποίησης λέει σήμερα...
Δεν ξέρω τι χρησιμεύουν όλες αυτές οι μέρες-αφιερώματα.
Κι ούτε ποτέ τους δίνω σημασία.
Και με την ποίηση δεν τα πάω καλά.
Δυό τρία ποιήματα έχω καταφέρει να γράψω στη ζωή μου
κι απ'αυτά ένα μόνο κάτι μου λέει.
Γραμμένο σε μια δύσκολη ώρα ,ακόμα δεν ξέρω πως βγήκε.
Και με τους ποιητές δεν τα πάω καλά.
Ιδίως μ'αυτούς που μόνο αυτοί καταλαβαίνουν τι λένε.
(κι είναι πολλοί αυτοί τώρα τελευταία)

Μα υπάρχουν και κάποιοι που αχόρταγα διαβάζω.
Σαν τον Ρίτσο, την Πολυδούρη και τον Καββαδία.
Ειδικά με τον τελευταίο "φεύγω" , 'ταξιδεύω"
Ισως γιατί αν ήμουν άντρας ,μπορεί να 'μουν ναυτικός .
Ισως γιατί τον ζηλεύω.

Ισως γιατί ξέρει κάτι που μπορεί να με σώσει.
Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου μου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Κάτι που θα’ κανε τα υγρά, παράδοξά μου μάτια,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Ένα καράβι… Να με πάρει …
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε

Κι από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι’ από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ‘ναι ποιητικώτερο και πι’ όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα?

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

"Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…»

ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.

Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,

κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,

και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,

που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.

να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,

προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα’ κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,

που αβρές μαθήτριες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,

χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν

με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.

Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ… Σκεφτήτε… Εγώ.

Ένα καράβι… Να σας πάρει, Καίσαρ… Να μας πάρει…

Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.–

Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,

τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,

κι’ οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,

οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες

κι’ εγώ σ’ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα

σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας,

θα λέγαμεπαράξενες στη γέφυρα ιστορίες,

γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα

γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,

τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε

και τα καράβια αθέατα θα τ’ ακούγαμε,

περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,

κι’ ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.

εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,

κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,

– μιά γριά σ’ ένα πολύβουο καφενείο –

μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,

κι’ ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια

στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει

γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,

θα δήτε – ίσως – τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,

κι’ από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,

δε θα ‘ναι ποιητικώτερο και πι’ όμορφο,

ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα?

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,

λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,

που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,

γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα ‘τανε,

τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.

Κι’ όπως εγώ για έν’ αδερφό εδεήθηκα,

για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

Νίκος Καββαδίας, Μαραμπού