Καλή Χρονιά !

Η αστυνομία των σερίφιδων

Αυτη είναι η δημοκρατία μας .
Αυτή είναι η σημερινή αστυνομία.
Από την αστυνομία των χαφιέδων
φθάσαμε στην αστυνομία των τραμπούκων και των σερίφιδων.
Που βγάζουν πιστόλι και πυροβολούν για τσαμπουκά.
Δεν μας πείθετε κ.Παυλόπουλε!
Η αστυνομία που φτιάξατε δεν προστατεύει τον πολίτη.
Μόνον τον τρομοκρατεί!
Και τα φαινόμενα πια δεν είναι μεμονωμένα.
Εγιναν καθημερινά
Η ανευθυνότητα και η ανικανότητά σας απλώθηκε σ'όλο τον κρατικό μηχανισμό.
Κι η αστυνομία των σερίφιδων πρότυπο και κύριος εκπρόσωπος της πολιτικής σας.
Η δολοφονία του μικρού είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Οσα συμβαίνουν απόψε στους δρόμους είναι μόνο η αρχή.
Εχουμε μια νεολαία θυμωμένη.Επικίνδυνα θυμωμένη.Εξοργισμένη.
Τώρα πιά κι ο δικός μας ο θυμός γίνεται οργή.
Κι οι γελοίες σας "παραιτήσεις " και "συγνώμες" μας εξοργίζουν ακόμα πιό πολύ!

Φωτο:http://athens.indymedia.org/

Εσμός...

Φαίνεται πως κάτι ήξερε η Ιερά Σύνοδος ,όταν ζητούσε την ίδρυση "ειδικού σωφρονιστηρίου κληρικών και μοναχών της Εκκλησίας της Ελλάδος εν τω χώρω ιερών Μονών "!!

Γάτα-Λεοπάρδαλη

Γάτα-λεοπάρδαλη

Το βρήκα εδώ και το μεταφέρω σήμερα παγκόσμια ημέρα των ζώων

Μια νέα ράτσα γάτας, η Ashera, δημιουργήθηκε στα εργαστήρια εταιρεία βιοτεχνολογίας στην Καλιφόρνια και διαφημίζεται σαν η τελευταία λέξη της μόδας για τους γατόφιλους. Πρόκειται για διαστάυρωση ασιατικής λεοπάρδαλης, αφρικανικής αγριόγατας και κατοικίδιας γάτας, η οποία μπορεί να φτάσει σε βάρος τα 14 κιλά. Μόνο για εξωτικά γούστα και μεγάλα πορτοφόλια, καθώς η μίνι λεοπάρδαλη στοιχίζει 22.000 δολάρια.

Δεν καταλαβαίνω ποιά ανάγκη του ανθρώπου ,των ζώων ή του περιβάλλοντος πρόκειται να καλύψει αυτή η προσπάθεια των ερευνητών.Κρίνοντας από την χώρα θεωρώ σαν πιθανότερη αιτία την ανάγκη κάποιων πλούσιων και εκκεντρικών "φιλόζωων" να προσθέσουν στην συλλογή τους ένα σπάνιο ζώο,πληρώνοντας αδρά για αυτό το νέο "κομμάτι".

Κι επειδή με μαθηματική ακρίβεια η φύση πάντα εκδικείται δεν θεωρώ απίθανο κάποια στιγμή κατα τον πολλαπλασιασμό της τα γονίδια της λεοπάρδαλης να επικρατήσουν αυτών της γάτας και η εκκεντρική φιλόζωη κυρία να βρεθεί βορά στα χαριτωμένα δοντάκια της σπάνιας και ακριβοπληρωμένης γατούλας της .

Και βέβαια σε τίποτα δεν θα φταίει το έρημο το ζωντανό...

Τώρα και στο facebook !

Εδω και καιρό ήθελα ν'ασχοληθώ με το θέμα " facebook " και κυρίως τι στο καλό μπορείς να κάνεις μ'αυτό, μα δεν είχα τον χρόνο.
Τώρα λοιπόν ,που οι ρυθμοί είναι ακόμα χαλαροί το έψαξα λίγο και τελικά μπήκα στο πειρασμό .
Ανοιξα κι εγω λογαριασμό κυρίως με την ελπίδα να βρω ή να με βρουν παλιοί συμφοιτητές ,που έχουμε χαθεί εδω και χρόνια.
Δυστυχώς η έρευνα ως τωρα απέβη άκαρπη.Φαίνεται πως οι συνομήλικοι δεν ασχολούνται τόσο με τις νέες τεχνολογίες ή δεν θεωρούν το facebook "σοβαρό" κι ανάλογο με το prestige τους.
Βρήκα βέβαια και μια παλιά μου αγάπη ,αλλά εκεί δεν τόλμησα να κανω add....
Aντίθετα βρέθηκαν αρκετοί ιντερνετικοί φίλοι ,κυρίως μπλόγκερς.
Αν δεν ψάχνει κανείς παντός είδους νέες γνωρίμιες δεν ξέρω τι περισσότερο μπορεί να κάνει μ'αυτό το εργαλείο.
Παρ' όλα αυτά 400.000 χιλιάδες Ελληνες- διαβάζω στην Καθημερινή -έχουν προφίλ στο facebook.

"Ως όχημα επικοινωνίας χρησιμοποιούν το facebook οι Ελληνες. Αφιερώνουν σε αυτό 3 - 5 ώρες εβδομαδιαίως (αλλά δεν θεωρούν ότι αυτό επηρεάζει την αποδοτικότητά τους στη δουλειά) και δεν πιστεύουν ότι η χρήση του εμπερικλείει κινδύνους. Αυτά είναι μεταξύ άλλων τα συμπεράσματα πρόσφατης έρευνας για τη «χρήση του facebook στην Ελλάδα» που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, με υπεύθυνο τον επίκουρο καθηγητή Κοινωνιολογίας κ. Ευστράτιο Παπάνη. Οι φοιτητές - ερευνητές δημιούργησαν ψεύτικα προφίλ χρηστών και προσεγγίστηκαν συνολικά από 825 άτομα, από τα οποία μόνο 200 δέχτηκαν να συμμετέχουν στη συνέντευξη.

Οπως προκύπτει, το 55% των χρηστών είναι γυναίκες, το 49% άγαμοι, το 47% φοιτητές και το 27% εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης. Το 47% ζει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και το 73% έχει ή παίρνει πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι περισσότεροι δεν θεωρούν ότι κινδυνεύουν από τη χρήση του facebook, ούτε έχουν συναντήσει κάποιον που γνώρισαν στο site (αντίθετα, το 90% των ομοφυλόφιλων χρηστών το έχει κάνει). Μακράν η δημοφιλέστερη εφαρμογή του facebook για τους Ελληνες είναι το chat (45,5%), ενώ ακολουθούν τα κουίζ (10%)."

Κατι που δεν αναφέρεται στο άρθρο είναι οι ηλικίες των χρηστών .Είναι σίγουρο όμως πως το μεγαλύτερο ποσοστό θα πρέπει να είναι 18-35 χρόνων ,μιας κσι το μεγαλύτερο ποσοσοτό χρηστών ιντερνετ στην Ελλάδα ανήκει σ'αυτές κυρίως τις ηλικίες

Μόδα είναι λοιπόν και θα περάσει?

Κι όπως μου έγραψε μια "φίλη" στο wall ,όταν μπήκε στο προφίλ μου. ..

"Eλεος...και η κουτσή-Μαρία στο facebook?":)

Ma πήρε την απάντηση.

"Καλά...από πότε έγινες Μαρία και μάλιστα κουτσή?"

Return

Διακοπές...τέλος!

Αυτό ήταν.

Ενα εικοσαήμερο περίπου στο μόνιμο πια στέκι των διακοπών μου .

Ημέρες ήσυχες...ή σχεδόν ήσυχες ,αν εξαιρέσει κανείς την καθημερινή πρωινή τηλεφωνική αναφορά των πεπραγμένων στο γραφείο ,έτσι για να μην χάνεται η επαφή και για να δίνονται οδηγίες.

Η αλήθεια είναι πως μετά τις πρώτες ημέρες ,όταν μπήκα πια στο κλίμα των διακοπών ή βαριόμουνα και δεν σήκωνα το τηλέφωνο ή έκανα πως άκουγα τα προβλήματα και την γκρίνια της συναδέλφου συνεχίζοντας την κηπουρική, την ζωγραφική ,το σταυρόλεξο ή ό,τι άλλο τέλος πάντων έκανα.

Οι βόλτες στα μπλόγκ υπήρξαν ελάχιστες έως ανύπαρκτες.Ασε που ,λόγω σύνδεσης ,ώσπου να κατέβει μια σελίδα στην οθόνη ,πήγαινες στην κουζίνα,

έφτιαχνες καφέ κι έκανες κι ένα τσιγάρο !!

Μια βόλτα για φωτογράφηση δεν υπήρξε ιδιαίτερα εποικοδομητική ,μιας και άργησα να βγω κι ο ήλιος δεν μου έκανε το χατίρι να περιμένει.

Τελικά χάλασε και η μηχανή και κάποια σχέδια για άλλες εξορμήσεις έμειναν στο ράφι.

Ομως σ΄αυτές τις διακοπές κατάφερα τελικά να ζωγραφίσω , δηλ.ν'αντιγράψω, αυτό που βλέπετε παρακάτω και που καιρό τωρα το είχα βάλει στο μάτι ,αλλά δεν είχα τον χρόνο.
Πρόκειται για το έργο του Θεόφιλου "Το μάζομα των ελαιών"-1931 .Το έφτιαξα πάνω σε μια παλιά ξύλινη "τάβλα" και προορίζεται να κρεμαστεί στο κιόσκι της αυλής .

Κατά τα λοιπά η επάνοδος και η προσαρμογή δύσκολη

Πολλές φορές αναρωτήθηκα στις διακοπές γιατί μερικοί είμαστε τόσο ηλίθιοι μένοντας στην Αθήνα.Αν υπάρχει η δυνατότητα για δουλειά σε κάποια μικρή πόλη και δεν υπάρχουν κάποιες οικογενειακές υποχρεώσεις είναι τελείως κουτό να μένει κανείς σ' αυτήν εδώ την ζούγκλα.

Η πραγματική ζωή είναι εκεί δίπλα στη φύση και με ρυθμούς ανθρώπινους.

Ετσι ,όπως όταν απ' την βεράντα σου μπορείς να δείς το ηλιοβασίλεμα ....

Καλημέρα !

....Μην με μαρτυρήσεις!

Και προπαντός να μην του πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!

Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα.

Και τις κορφές που πάτησα.

Και τα άστραπου είδα.

Πες τους από μένα, πες τους από τα δάκρυά μου,

ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος είναι όμορφος!

Νικηφόρος Βρεττάκος

kΓράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου

Θέλω άδεια ! ! !

Πόνος

Και μια γυναίκα μίλησε και είπε

Μίλησέ μας για τον Πόνο.
Και κείνος αποκρίθηκε:

Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου
που περικλείει τη γνώση σας.
Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει,
για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου,
έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.
Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας
το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας
o πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.
Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας,
όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές
που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.
Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι.
Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό
ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.
Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό,
και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα.
Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό,
οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου.
Και η κούπα που σας δίνει,
μ' όλο που καίει τα χείλη σας,
είναι φτιαγμένη από τον πηλό
που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης
μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.


από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "O προφήτης"

Τoo Μuch Work...

Ξέρω.
Εδώ και καιρό έχω χαθεί .
Δεν ανεβάζω ποστ
Δεν απαντω σε σχόλια
Δεν επισκέπτομαι τα blog σας...

Η παραπάνω εικόνα αποδίδει σ'ενα βαθμό
την καθημερινότητά μου
αν προσθέσετε και δεκάδες ανθρώπους
να μπαίνουν και να βγαίνουν περιμένοντας λύσεις κι απαντήσεις .

Η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί
τις επόμενες ημέρες
κι εύχομαι τελικά να τα βγάλω πέρα
ελπίζοντας να μην καταλήξω σαν τον παρακάτω κύριο....

Μητέρες του Κόσμου

Κι όμως η Ανοιξη ήρθε κι εδώ

Η ισορροπία δεν αποκαταστάθηκε.
Και θ'αργήσει για πολύ ακόμα .

Ομως η καμένη γη αντιστέκεται.
Η αντίθεση τραγική .
Αλλά και ελπιδοφόρα.

Καλή Ανάσταση

Καλή Ανάσταση

Ομορφα να περάσετε

κοντά σ'αυτούς που αγαπάτε

Γιατι έπεσε ο Γιωργάκης.Ολη η αλήθεια!

το φοβερό ατύχημα έγινε όταν η Μαργαρίτα αποφάσισε

πως ήρθε επιτέλους η στιγμή
να βγάλει πια ο Γιωργάκης τις βοηθητικές!!

Το Ομοίωμά Μου

Λιγοστεύουν οι ελπίδες.

Σαν το ομοίωμά μου στον καθρέφτη

που αργοπεθαίνει,

όταν κομμάτι,κομμάτι

ραγίζει το τζάμι.

Παντελής Χλωρός

"Κουβαρίστρα από γραμμές οριζόντων"

Και blogger ο Ψωμιάδης!!

Τι άλλο θα δούμε από τον Παναγιώτη ?

Τωρα και blogger ! ! !

Μπορείτε να δείτε το blog του
ΕΔΩ

Nelly's II

Σε συνέχεια προηγούμενου ποστ

για την εξαίρετη φωτογράφο Nelly's

Ορισμένες από τις γνωστότερες φωτογραφίες της Nelly’s έχουν σαν θέμα τους την Κρήτη και τους Κρητικούς. Ενα σύντομο χρονικό για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τα στιγμιότυπα αποτυπώθηκαν, στα δύο ταξίδια της καλλιτέχνιδας στο νησί, το 1927 και το 1939, εξιστορεί η ίδια στο εξαιρετικό λεύκωμα «Πρόσωπα της Κρήτης» που έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Νήσος».

"Οταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα ήθελα πολύ να γνωρίσω τον τόπο, που μόνο από τα βιβλία τον ήξερα, και ιδίως την ύπαιθρο, αλλά και να φωτογραφίσω εκτός του στούντιο. Ετσι σηκώθηκα μόνη μου και πήγα το 1927 στην Κρήτη. Θυμάμαι που συνήντησα στο καράβι τον κύριο Λαμπράκη, τον εκδότη, που καθότανε στο ίδιο κτίριο όπου έμενα κι εγώ και τον ήξερα και ο οποίος με υποστήριξε ιδιαίτερα από τις εφημερίδες του. Συναντηθήκαμε λοιπόν και όπως με είδαν ντυμένη με γκέτες, γέλασαν με την παρέα του. Αλλά εγώ δεν έδινα καμία σημασία γιατί ήθελα να είμαι βολικιά και δεν μ' ένοιαζε.
Στο Ηράκλειο νοίκιασα μια σακαράκα με οδηγό. Είχα ένα σχέδιο από πριν και γύριζα στα χωριά φωτογραφίζοντας. Δεν θα ξεχάσω σ' ένα μέρος που είχε μαργαρίτες τόσο υψηλές που το μπόι μου το σκέπαζαν. Φωτογράφισα τα αρχαία στην Κνωσσό, στην Αγία Τριάδα. Πήγα και στο Ρέθυμνο. Συνολικά θα έμεινα καμμιά δεκαριά μέρες τότε στην Κρήτη. Χρησιμοποιούσα μια μηχανή Uvel με φυσούνα, που άλλαζε φακούς και έπαιρνε πλάκες και φιλμ. Είχα και μια Rolleiflex.Οταν γύρισα, ένα μέρος από αυτές τις φωτογραφίες τυπώθηκε στα περιοδικά του Τουρισμού.

Μετά από δώδεκα χρόνια το 1939, ο Τουρισμός, που έβγαζε διαφημιστικά βιβλία για όλα τα μέρη της Ελλάδος με δικές μου κυρίως φωτογραφίες, μ' έστειλε πάλι στην Κρήτη για να κάνω τις φωτογραφίες ενός βιβλίου για το νησί. Υπεύθυνος για την σύνταξη των εντύπων αυτών ήταν ο Τάκης Μπαρλάς και καλλιτεχνικός διευθυντής ο ζωγράφος Γεώργιος Γέροντας. Αυτή τη φορά πήγαμε με τον άντρα μου, και με γράμματα του Υπουργείου Τουρισμού. Βρήκα τον Δήμαρχο Ηρακλείου και του είπα πως θέλω να πάω στα διάφορα χωριά. "Ευχαρίστως θα σας βοηθήσω για τα άλλα μέρη" είπε ο Δήμαρχος "αλλά στα Σφακιά δεν σας συμβουλεύω να πάτε, γιατί οι άνθρωποι εκεί είναι άγριοι και μπορεί να μην δεχτούν να τους φωτογραφίσετε". Εγώ του είπα οτι είχα πρόγραμμα καθορισμένο από τον Τουρισμό και θέλω να πάω. Νοικιάσαμε ένα μεγάλο αυτοκίνητο με οδηγό. Ο Δήμαρχος μου έδωσε μαζί τον πρόεδρο του Ορειβατικού και τον Γραμματέα της Δημαρχίας που ήξεραν τα βουνά. Είχα μαζί μου τις παλιές μου μηχανές και την Contax.

Φτάσαμε στα Σφακιά στο φυλάκιο της Χωροφυλακής. "Κυρά μου" είπαν οι χωροφύλακες "δεν σας έχουν πει εδώ τι γίνεται; Εμείς δεν μπορούμε να ανακατευτούμε. Αυτοί εδώ κάνουν οτι θέλουν". Κυκλοφορούσε και ο φυγόδικος ανηψιός του Καπετάν Μάντακα στα βουνά. Τότε, λέω εγώ, θα πάω μόνη μου στο χωριό. Αφησα τους άλλους και προχώρησα μόνη μου. Βρήκα μια πόρτα ξύλινη, την έσπρωξα και μπήκα. Μέσα στο σκοτάδι διέκρινα κάποιον που ανακάτευε. Τόλμησα να πλησιάσω και τον ρώτησα τι κάνει και μου λέει "Δε βλέπεις; Τυρί κάνω". Εκατσα και τον έβλεπα πως το κάνει και κουβεντιάζαμε. Σε λίγο μπήκαν δύο κοπέλες πολύ στενοχωρημένες. Τη μια μου τη σύστησε για αδελφή του, την άλλη ξαδέλφη του. Μου έκαναν εντύπωση γιατί τις είδα βαμένες, ντυμένες με πολιτικά ρούχα, όχι με κρητικά, αλλά μου είπαν οτι έμεναν στον Πειραιά για να σπουδάσουν ραπτική. Εκεί κοντά, σ' ένα χωριό τ' Ασκύφου νομίζω, γινόταν ένα πανηγύρι και είχαν ετοιμαστεί για να πάνε, αλλά δεν τις πήρε το λεωφορείο γιατί ήταν γεμάτο κόσμο κι έκλαιγαν οι κοπέλες από τον καημό τους. Τότε τους είπα εγώ οτι έχω αυτοκίνητο και θα μπορούσαμε να τις πάρουμε. Θα στριμωχτούμε, αλλά θα χωρέσουμε. Περιμέναμε να τελειώσει ο αδελφός τους το τυρί και φύγαμε. Στο δρόμο τους είπα για ποιό σκοπό είχα πάει και τους ζήτησα να με συστήσουν στον Πρόεδρο και τον κόσμο του χωριού. Τους εξήγησα πως με έστελνε ο Τουρισμός και οτι ο ξένος κόσμος έρχεται και πάει στα αρχαία και σ' εσάς εδώ δεν πατάει, ενώ είναι τόσο ωραία μέρη.Μου φέρθηκαν όλοι πάρα πολύ καλά και δεν ήξερε ποιός να με πρωτοπάρει στο σπίτι του και εννοούσαν να πίνω και να τρώω με όλους. Ολοι τους πρόθυμοι, όλοι ευχάριστοι. με μεταχειρίστηκαν σαν αν ήμουνα δική τους. Ούτε τότε ούτε ποτέ άλλοτε είχα δυσκολία με τον κόσμο. Πουθενά δεν συνάντησα άρνηση. Οι περισσότεροι στεκόταν φυσικοί και αυθόρμητοι μπροστά στον φακό. Σπάνια χρειαζόταν να τους σκηνοθετήσω. Πιάναμε κουβέντα στην αρχή, τους γλυκομιλούσα, τους συζητούσα και κανένας δεν αρνήθηκε ποτέ να τον φωτογραφίσω. Την άλλη μέρα, ξεκινήσαμε πρωί πρωί να πάμε στα μητάτα. Ηθελα να βγάλω τα τυριά που κάνανε. Εκανα πολλές φωτογραφίες εκεί. Εφερναν τα κοπάδια, τα έβαζαν μέσα στη μάντρα και είχαν ένα λάκκο σκαμμένο μπροστά στην είσοδο της μάντρας, όπου υπήρχε ένα καζάνι χωμένο το μισό μέσα στη γη για να μην πέφτει, χτυπούσαν ένα - ένα τα ζώα μ' ένα καλάμι και το έφερναν πάνω απ' το καζάνι και το άρμεγαν. Με τον τρόπο αυτό, μέσα σε λίγο χρόνο είχαν αρμέξει του κόσμου τα πρόβατα. Μου είχε κάνει εντύπωση μεγάλη.
Μετά πήγαμε στην παραλία του Λέντα, στο αρχαίο Ασκληπιείο.

.

Κρητικοπούλα από την ευρύτερη περιοχή των Χανίων ντυμένη με τη

"Φορεσιά με ζιπόνι και φουστάνι".

(Φωτ. του 1928 της NELLY'S, Μουσείο Μπενάκη)

Μερικές μέρες αργότερα, ξεκινήσαμε να πάμε στον Ομαλό, για να φωτογραφίσουμε το φαράγγι της Σαμαριάς. Πάθαμε όμως μεγάλες νίλες αυτή τη φορά. Γιατί εκεί που βράδιαζε, μας πιάνει, Ιούνιο μήνα, μια χιονοθύελλα, κι είμεθα εγώ με τσιτένιο φουστανάκι, ο άντρας μου με shorts και λεπτό πουκάμισο, παγώσαμε. Βρήκαμε ένα μαντρί χτισμένο από πέτρες στοιβαγμένες, όιπου μπήκαμε να προφυλαχτούμε και συναντήσαμε και τρεις χωροφύλακες που είχαν φτάσει εκείνη τη μέρα και είχαν ανάψει έναν κορμό δέντρου να ζεσταθούν, αλλά το ξύλο ήταν ακόμα χλωρό και κάπνιζε όλος ο τόπος και δεν βλέπαμε ο ένας τον άλλο. Πεινούσαμε, δεν είχαμε τίποτα να φάμε, οι χωροφύλακες είχαν κάτι ξερά φασόλια που προσπάθησαν να τα βράσουν αλλά δεν ψήνονταν. Ξαπλώσαμε με τον άντρα μου να κοιμηθούμε σ' ένα στενό κρεβατάκι εκστρατείας που μόλις χωρούσαμε, έμπαινε το κρύο από παντού. Τέλος πάντων ξημερωθήκαμε εκεί. Πήγε ένας από τους χωροφύλακες και μας βρήκε λίγο γάλα να πιούμε και όταν έφεξε καλά μας αναζητησαν από το χωριό και μας πήραν με ζώα και γυρίσαμε πίσω στο Ηράκλειο.Συνεχίσαμε σε λίγες μέρες την περιοδεία μας για να κάνουμε την υπόλοιπη δουλειά που δεν είχαμε κάνει. Συνολικά μείναμε δυό με τρεις βδομάδες στο νησί. Οταν επιστρέψαμε στην Αθήνα τύπωσα τα φίλμ και έφυγα για την Αμερική, στην Παγκόσμια έκθεση της Νέας Υόρκης, γιατί ήθελα να δω το ελληνικό περίπτερο, για το οποίο είχα κάνει πολλές φωτογραφίες. Σε δέκα μέρες, κι ενώ είμαστε στην Αμερική, κηρύχτηκε ο πόλεμος και δεν ξαναγύρισα. Μετά την Απελευθέρωση ο Τουρισμός τύπωσε επιτέλους το βιβλίο για την Κρήτη με ασπρόμαυρες, αλλά και μερικές έγχρωμες φωτογραφίες μου από κείνο το ταξίδι. Στην Κρήτη δεν ξαναπήγα ποτέ.

Γυναίκα από την περιοχή των Σφακιών φοράει τη

"Φορεσιά με ζιπόνι καιφουστάνι".

(Φωτ. του 1928 της NELLY'S Μουσείο Μπενάκη)

ΠΗΓΗ : http://www.stigmes.gr/gr/