Και blogger ο Ψωμιάδης!!

Τι άλλο θα δούμε από τον Παναγιώτη ?

Τωρα και blogger ! ! !

Μπορείτε να δείτε το blog του
ΕΔΩ

Nelly's II

Σε συνέχεια προηγούμενου ποστ

για την εξαίρετη φωτογράφο Nelly's

Ορισμένες από τις γνωστότερες φωτογραφίες της Nelly’s έχουν σαν θέμα τους την Κρήτη και τους Κρητικούς. Ενα σύντομο χρονικό για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τα στιγμιότυπα αποτυπώθηκαν, στα δύο ταξίδια της καλλιτέχνιδας στο νησί, το 1927 και το 1939, εξιστορεί η ίδια στο εξαιρετικό λεύκωμα «Πρόσωπα της Κρήτης» που έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Νήσος».

"Οταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα ήθελα πολύ να γνωρίσω τον τόπο, που μόνο από τα βιβλία τον ήξερα, και ιδίως την ύπαιθρο, αλλά και να φωτογραφίσω εκτός του στούντιο. Ετσι σηκώθηκα μόνη μου και πήγα το 1927 στην Κρήτη. Θυμάμαι που συνήντησα στο καράβι τον κύριο Λαμπράκη, τον εκδότη, που καθότανε στο ίδιο κτίριο όπου έμενα κι εγώ και τον ήξερα και ο οποίος με υποστήριξε ιδιαίτερα από τις εφημερίδες του. Συναντηθήκαμε λοιπόν και όπως με είδαν ντυμένη με γκέτες, γέλασαν με την παρέα του. Αλλά εγώ δεν έδινα καμία σημασία γιατί ήθελα να είμαι βολικιά και δεν μ' ένοιαζε.
Στο Ηράκλειο νοίκιασα μια σακαράκα με οδηγό. Είχα ένα σχέδιο από πριν και γύριζα στα χωριά φωτογραφίζοντας. Δεν θα ξεχάσω σ' ένα μέρος που είχε μαργαρίτες τόσο υψηλές που το μπόι μου το σκέπαζαν. Φωτογράφισα τα αρχαία στην Κνωσσό, στην Αγία Τριάδα. Πήγα και στο Ρέθυμνο. Συνολικά θα έμεινα καμμιά δεκαριά μέρες τότε στην Κρήτη. Χρησιμοποιούσα μια μηχανή Uvel με φυσούνα, που άλλαζε φακούς και έπαιρνε πλάκες και φιλμ. Είχα και μια Rolleiflex.Οταν γύρισα, ένα μέρος από αυτές τις φωτογραφίες τυπώθηκε στα περιοδικά του Τουρισμού.

Μετά από δώδεκα χρόνια το 1939, ο Τουρισμός, που έβγαζε διαφημιστικά βιβλία για όλα τα μέρη της Ελλάδος με δικές μου κυρίως φωτογραφίες, μ' έστειλε πάλι στην Κρήτη για να κάνω τις φωτογραφίες ενός βιβλίου για το νησί. Υπεύθυνος για την σύνταξη των εντύπων αυτών ήταν ο Τάκης Μπαρλάς και καλλιτεχνικός διευθυντής ο ζωγράφος Γεώργιος Γέροντας. Αυτή τη φορά πήγαμε με τον άντρα μου, και με γράμματα του Υπουργείου Τουρισμού. Βρήκα τον Δήμαρχο Ηρακλείου και του είπα πως θέλω να πάω στα διάφορα χωριά. "Ευχαρίστως θα σας βοηθήσω για τα άλλα μέρη" είπε ο Δήμαρχος "αλλά στα Σφακιά δεν σας συμβουλεύω να πάτε, γιατί οι άνθρωποι εκεί είναι άγριοι και μπορεί να μην δεχτούν να τους φωτογραφίσετε". Εγώ του είπα οτι είχα πρόγραμμα καθορισμένο από τον Τουρισμό και θέλω να πάω. Νοικιάσαμε ένα μεγάλο αυτοκίνητο με οδηγό. Ο Δήμαρχος μου έδωσε μαζί τον πρόεδρο του Ορειβατικού και τον Γραμματέα της Δημαρχίας που ήξεραν τα βουνά. Είχα μαζί μου τις παλιές μου μηχανές και την Contax.

Φτάσαμε στα Σφακιά στο φυλάκιο της Χωροφυλακής. "Κυρά μου" είπαν οι χωροφύλακες "δεν σας έχουν πει εδώ τι γίνεται; Εμείς δεν μπορούμε να ανακατευτούμε. Αυτοί εδώ κάνουν οτι θέλουν". Κυκλοφορούσε και ο φυγόδικος ανηψιός του Καπετάν Μάντακα στα βουνά. Τότε, λέω εγώ, θα πάω μόνη μου στο χωριό. Αφησα τους άλλους και προχώρησα μόνη μου. Βρήκα μια πόρτα ξύλινη, την έσπρωξα και μπήκα. Μέσα στο σκοτάδι διέκρινα κάποιον που ανακάτευε. Τόλμησα να πλησιάσω και τον ρώτησα τι κάνει και μου λέει "Δε βλέπεις; Τυρί κάνω". Εκατσα και τον έβλεπα πως το κάνει και κουβεντιάζαμε. Σε λίγο μπήκαν δύο κοπέλες πολύ στενοχωρημένες. Τη μια μου τη σύστησε για αδελφή του, την άλλη ξαδέλφη του. Μου έκαναν εντύπωση γιατί τις είδα βαμένες, ντυμένες με πολιτικά ρούχα, όχι με κρητικά, αλλά μου είπαν οτι έμεναν στον Πειραιά για να σπουδάσουν ραπτική. Εκεί κοντά, σ' ένα χωριό τ' Ασκύφου νομίζω, γινόταν ένα πανηγύρι και είχαν ετοιμαστεί για να πάνε, αλλά δεν τις πήρε το λεωφορείο γιατί ήταν γεμάτο κόσμο κι έκλαιγαν οι κοπέλες από τον καημό τους. Τότε τους είπα εγώ οτι έχω αυτοκίνητο και θα μπορούσαμε να τις πάρουμε. Θα στριμωχτούμε, αλλά θα χωρέσουμε. Περιμέναμε να τελειώσει ο αδελφός τους το τυρί και φύγαμε. Στο δρόμο τους είπα για ποιό σκοπό είχα πάει και τους ζήτησα να με συστήσουν στον Πρόεδρο και τον κόσμο του χωριού. Τους εξήγησα πως με έστελνε ο Τουρισμός και οτι ο ξένος κόσμος έρχεται και πάει στα αρχαία και σ' εσάς εδώ δεν πατάει, ενώ είναι τόσο ωραία μέρη.Μου φέρθηκαν όλοι πάρα πολύ καλά και δεν ήξερε ποιός να με πρωτοπάρει στο σπίτι του και εννοούσαν να πίνω και να τρώω με όλους. Ολοι τους πρόθυμοι, όλοι ευχάριστοι. με μεταχειρίστηκαν σαν αν ήμουνα δική τους. Ούτε τότε ούτε ποτέ άλλοτε είχα δυσκολία με τον κόσμο. Πουθενά δεν συνάντησα άρνηση. Οι περισσότεροι στεκόταν φυσικοί και αυθόρμητοι μπροστά στον φακό. Σπάνια χρειαζόταν να τους σκηνοθετήσω. Πιάναμε κουβέντα στην αρχή, τους γλυκομιλούσα, τους συζητούσα και κανένας δεν αρνήθηκε ποτέ να τον φωτογραφίσω. Την άλλη μέρα, ξεκινήσαμε πρωί πρωί να πάμε στα μητάτα. Ηθελα να βγάλω τα τυριά που κάνανε. Εκανα πολλές φωτογραφίες εκεί. Εφερναν τα κοπάδια, τα έβαζαν μέσα στη μάντρα και είχαν ένα λάκκο σκαμμένο μπροστά στην είσοδο της μάντρας, όπου υπήρχε ένα καζάνι χωμένο το μισό μέσα στη γη για να μην πέφτει, χτυπούσαν ένα - ένα τα ζώα μ' ένα καλάμι και το έφερναν πάνω απ' το καζάνι και το άρμεγαν. Με τον τρόπο αυτό, μέσα σε λίγο χρόνο είχαν αρμέξει του κόσμου τα πρόβατα. Μου είχε κάνει εντύπωση μεγάλη.
Μετά πήγαμε στην παραλία του Λέντα, στο αρχαίο Ασκληπιείο.

.

Κρητικοπούλα από την ευρύτερη περιοχή των Χανίων ντυμένη με τη

"Φορεσιά με ζιπόνι και φουστάνι".

(Φωτ. του 1928 της NELLY'S, Μουσείο Μπενάκη)

Μερικές μέρες αργότερα, ξεκινήσαμε να πάμε στον Ομαλό, για να φωτογραφίσουμε το φαράγγι της Σαμαριάς. Πάθαμε όμως μεγάλες νίλες αυτή τη φορά. Γιατί εκεί που βράδιαζε, μας πιάνει, Ιούνιο μήνα, μια χιονοθύελλα, κι είμεθα εγώ με τσιτένιο φουστανάκι, ο άντρας μου με shorts και λεπτό πουκάμισο, παγώσαμε. Βρήκαμε ένα μαντρί χτισμένο από πέτρες στοιβαγμένες, όιπου μπήκαμε να προφυλαχτούμε και συναντήσαμε και τρεις χωροφύλακες που είχαν φτάσει εκείνη τη μέρα και είχαν ανάψει έναν κορμό δέντρου να ζεσταθούν, αλλά το ξύλο ήταν ακόμα χλωρό και κάπνιζε όλος ο τόπος και δεν βλέπαμε ο ένας τον άλλο. Πεινούσαμε, δεν είχαμε τίποτα να φάμε, οι χωροφύλακες είχαν κάτι ξερά φασόλια που προσπάθησαν να τα βράσουν αλλά δεν ψήνονταν. Ξαπλώσαμε με τον άντρα μου να κοιμηθούμε σ' ένα στενό κρεβατάκι εκστρατείας που μόλις χωρούσαμε, έμπαινε το κρύο από παντού. Τέλος πάντων ξημερωθήκαμε εκεί. Πήγε ένας από τους χωροφύλακες και μας βρήκε λίγο γάλα να πιούμε και όταν έφεξε καλά μας αναζητησαν από το χωριό και μας πήραν με ζώα και γυρίσαμε πίσω στο Ηράκλειο.Συνεχίσαμε σε λίγες μέρες την περιοδεία μας για να κάνουμε την υπόλοιπη δουλειά που δεν είχαμε κάνει. Συνολικά μείναμε δυό με τρεις βδομάδες στο νησί. Οταν επιστρέψαμε στην Αθήνα τύπωσα τα φίλμ και έφυγα για την Αμερική, στην Παγκόσμια έκθεση της Νέας Υόρκης, γιατί ήθελα να δω το ελληνικό περίπτερο, για το οποίο είχα κάνει πολλές φωτογραφίες. Σε δέκα μέρες, κι ενώ είμαστε στην Αμερική, κηρύχτηκε ο πόλεμος και δεν ξαναγύρισα. Μετά την Απελευθέρωση ο Τουρισμός τύπωσε επιτέλους το βιβλίο για την Κρήτη με ασπρόμαυρες, αλλά και μερικές έγχρωμες φωτογραφίες μου από κείνο το ταξίδι. Στην Κρήτη δεν ξαναπήγα ποτέ.

Γυναίκα από την περιοχή των Σφακιών φοράει τη

"Φορεσιά με ζιπόνι καιφουστάνι".

(Φωτ. του 1928 της NELLY'S Μουσείο Μπενάκη)

ΠΗΓΗ : http://www.stigmes.gr/gr/

...καθώς τους ψέκαζαν τα σάλια.

Ο ποιητής εξηγούσε τους μυστικούς συμβολισμούς
τη διαλεχτική του ποιήματός του.
Η πόρτα, έλεγε, είναι το μυστήριο της επικοινωνίας
του μέσα με το έξω, μιας επικοινωνίας που
εναλλάσσεται, αντιστρέφεται, αναχαιτίζεται
αναιρείται, υποτροπιάζει, τελικά επέρχεται,
γι' αυτό κι η πόρτα είναι μια πόρτα
που αναλώνει την πόρτα
που υπερβαίνει την ανάγκη της πόρτας
και μέσα από την αυτοκαταργημένη πόρτα
μπορεί κανείς να βυθομετράει, να βυθράει
να βεθλάει, να βουθλουβάει…
Γύρω οι θαυμαστές νιώθανε μια βαθιά δροσιά
καθώς τους ψέκαζαν τα σάλια.

Τίτος Πατρίκιος: ''Η πόρτα''

Ψευτόμαγκες

Για τους απανταχού ψευτόμαγκες
από τη Γιώτα Νέγκα
σε στιχους Κώστα Τριπολίτη
και μουσική Δήμου Μούτση

η "Νταλίκα"

(πρωτη εκτέλεση από την Σωτηρία Μπέλλου)

Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,
η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ.
Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ' αλλιώτικο καπέλο.

Η ζωή σου ντούμπλε-φας, μέσα κι έξω τη φοράς,
η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλυτώνεις παρά τρίχα,
τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα.

Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,
η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ' την κουτάλα,
τώρα μάγγωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.

Nelly's

Η αγαπη μου για την φωτογραφία και ο θαυμασμός για πρόσωπα που υπήρξαν πρωτοπόρα στην εποχή τους και κυρίως ,όταν αυτά είναι γυναικες, με οδηγησε στο ανεβασμα αυτού του ποστ-αφιέρωμα στην ξεχωριστή γυναίκα και φωτογραφο που έμεινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομα Nelly’s

Nelly's

είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραηδάρη. Μια σπουδαία και πολυβραβευμένη φωτογράφος που έγινε γνωστή χάρη στις πρωτότυπες και νέες τεχνικές που χρησιμοποίησε στη τέχνη της.
Διαθέτοντας πρωτοπόρα αισθητική αντίληψη η Nelly's επηρέασε σημαντικά τις επόμενες γενιές φωτογράφων παρότι δεν υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα φωτογράφος (στην ιστορία της ελληνικής φωτογραφίας ως πρώτες καταγράφονται οι Κερκυραίες "δεσποινίδαι αδελφαί Κάντα" που διατηρούσαν φωτογραφείο στην οδό Σταδίου 70 από το 1893).

"Η μοναδικότητα της Nelly's βρίσκεται στο ότι δεν αντέγραψε ξενόφερτα αισθητικά στοιχεία, αλλά στο ότι κατόρθωσε να τα αφομοιώσει και να τα προσαρμόσει στον ελληνικό χώρο".
Hταν το πρώτο παιδί του εμπόρου Xρήστου Σουγιουλτζόγλου. Γεννήθηκε το 1899, στo Aϊδίνι της Mικράς Aσίας και ζει αληθινά ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, όπως φανερά καταγράφεται από την ίδια στο αυτοβιογραφικό της λεύκωμα, ανυποψίαστη για όσα επρόκειτο να συμβούν: ο πρώτος ξεριζωμός από το Αϊδίνι όταν το καταστρέφουν οι Τούρκοι το 1919 και καταφεύγουν οικογενειακώς στη Σμύρνη·
Το 1920 τελειώνει το γυμνάσιο και φεύγει για τη Γερμανία με τον αδελφό της. Tα δύο παιδιά δεν θα δουν τη Mικρασιατική Kαταστροφή, θα προλάβουν, όμως, την ερήμωση του Aϊδινίου από τους Tούρκους.
H Nelly's θα βρεθεί στη Δρέσδη, προκειμένου να σπουδάσει μουσική και ζωγραφική .

Το 1922 πληροφορείται από μακριά την οριστική καταστροφή .

«Η οικογένειά μου είχε διασωθεί, βρισκόταν στην Αθήνα, αλλά είχαμε χάσει τα πάντα. Τότε σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι ως επάγγελμα για να ζήσω εγώ, να βοηθήσω και την οικογένειά μου, και σκέφτηκα τη φωτογραφία, που την εποχή εκείνη στη Γερμανία ήταν πολύ ανεπτυγμένη».Διαλέγει λοιπόν να σπουδάσει φωτογραφία, όχι τυχαία, αλλά με σκοπό το βιοπορισμό.

Aρχικά θα μαθητεύσει δίπλα στον Ούγκο Eρφουρτ, εκπρόσωπο της κλασικής σχολής της φωτογραφίας, και κατόπιν δίπλα στον Φραντς Φίντλερ. Aπό τη σχολή του τελευταίου αποφοιτά το 1923, με άριστα. Θυμόταν πολλά χρόνια αργότερα: «Στον Φίντλερ έρχονταν πολλές χορεύτριες και μερικές δέχονταν να ποζάρουν γυμνές. Mια μέρα τόλμησα να προτείνω σε δύο κορυφαίες χορεύτριες να δεχτούν να πάμε στη σαξονική Eλβετία για να τις φωτογραφίσω στο ύπαιθρο, ώστε να έχουν ευρυχωρία στις κινήσεις τους και φόντο τον ουρανό».

1923

1924 Η εγκατάστασή της στην Αθήνα ,όπου ανοίγει φωτογραφικό studio στην οδό Ερμού, θα την προσανατολίσει προς μία ελληνοκεντρική και συντηρητικότερη αντιμετώπιση της θεματογραφίας. Στο πορτρέτο, στο οποίο θα εξασκηθεί σ’ όλη τη διάρκεια της φωτογραφικής της πορείας στην Ελλάδα και την Αμερική, οφείλεται η απεικόνιση της αθηναϊκής κοινωνίας του Μεσοπολέμου αλλά και η συγκρότηση σημαντικού αρχείου της ελληνικής ομογένειας. H Aθήνα την οποία συναντά η Nelly's με τον ερχομό της είναι η Aθήνα της προσφυγιάς. Mε τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι, ξαμολιέται στις συνοικίες και αποτυπώνει τους προσφυγικούς καημούς. Mικρασιάτισσα η ίδια, γνωρίζει από πρώτο χέρι τους Mικρασιάτες και έτσι μπορεί να καταλάβει καλύτερα τον πόνο τους

Σε αντίστιξη, φωτογραφίζει την άλλη Aθήνα, την Aθήνα των αρχαίων μνημείων, με την προτροπή του γνωστού ως αθηναιογράφου Δημήτρη Kαμπούρογλου. H ματιά της έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Δεν ανεβαίνει σε σκαλωσιά, με σκοπό να φωτογραφίσει από κοντά τα μνημεία, αλλά παίρνει ως κανόνα την ανθρώπινη κλίμακα. «Οταν πρωτοβγήκε η Zeiss 35 χιλιοστών, την παράγγειλα αμέσως με όλα της τα εξαρτήματα. Tότε μου ήρθε να φωτογραφίσω τις μετόπες του Παρθενώνα έτσι όπως τις βλέπει το ανθρώπινο μάτι», θυμόταν σε συνέντευξή της.

1927 η Nelly’s περιοδεύει την ελληνική ύπαιθρο στοιχειοθετώντας το πανόραμα της Ελλάδας του Μεσοπολέμου. Ελληνίδα της διασποράς, συνθέτει φωτογραφικά μία Ελλάδα «ειδυλλιακή». Μέσα από τα επίσημα τουριστικά έντυπα που κυκλοφόρησαν με φωτογραφίες της στο εξωτερικό, διαμορφώθηκαν οι πρώτες βάσεις-οπτικά σύμβολα της ελληνικής «τουριστικής φιλοσοφίας».

Θα αποτυπώσει την ελληνική ύπαιθρο με πραγματική λατρεία και σεμνότητα και θα την εξιδανικεύσει: «Οταν γνώρισα την Ελλάδα και είδα τις τόσες ομορφιές της, σε κάθε μου βήμα έβλεπα και έναν πίνακα μπροστά μου».
Εκεί όμως που απογειώνεται ως καλλιτέχνης και γράφει την πιο σημαντική πτυχή της ιστορίας της, όπως αποτιμά και η ίδια, είναι στις χορευτικές της φωτογραφίες.

Nelly's: Mona Paeva - The Acropolis nudes

Οταν το 1927 φωτογραφίζει γυμνή στην Ακρόπολη την πρίμα μπαλαρίνα της Οπερά Κομίκ, τη Μόνα Πάιβα, ξεσπάει σάλος. Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται στο περιοδικό Illustration de Paris και δημιουργούν σκάνδαλο καθώς το γεγονός χαρακτηρίζεται ως "βεβήλωση των ιερών χώρων".

Τα «γυμνά της Ακρόπολης», που σκανδαλίζουν τη σεμνότυφη ελληνική κοινωνία του 1928, θα μείνουν στην ιστορία ως μνημειώδεις χορευτικές εικόνες και η Nelly's ως η πρώτη ελληνίδα φωτογράφος με παγκόσμια καταξίωση. Γιατί αποτίουν τιμή στο ίδιο το πνεύμα του χορού καθώς δεν αναπαριστούν το γυμνό σώμα με την υλική του διάσταση αλλά ως σκεύος για την επικοινωνία μιας βαθύτερης συγκίνησης.

«Τα ήθη της εποχής εκείνης ήσαν τρομερά. Εγώ θεώρησα πολύ φυσικό να φωτογραφήσω ένα γυμνό στις αρχαίες κολόνες ­ στη Γερμανία εξάλλου όπου είχα σπουδάσει είχαν για πολύ φυσικό το γυμνό ως σπουδή. Ζήτησα λοιπόν από τον κ. Φιλαδελφέα να μου επιτρέψει να φωτογραφήσω τη Μόνα Πάιβα, που είχε ένα θαυμάσιο σώμα, γυμνή ανάμεσα στις κολόνες, κι αυτός μου έδωσε την άδεια». Θυμάται συγκινημένη πως το «Ελεύθερον Βήμα» (Νοέμβριος 1929) την υποστήριξε ευθύς εξαρχής με το άρθρο του Παύλου Νιρβάνα. «Αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί τότε ξεκινούσα τη σταδιοδρομία μου και κινδύνεψα να χαθώ αντί να διαπρέψω»

H Nikolska χορεύει στην Ακρόπολη (1929)

Ο φωτογραφικός φακός της Nelly's τόλμησε να αποτυπώσει γυμνό το ανθρώπινο σώμα, σε μία εποχή που και η υποψία γυμνού αστραγάλου προξενούσε σκάνδαλο. Kαι η τόλμη της αποκτά πρόσθετη αξία, αν υπολογίσουμε ότι ήταν γυναίκα σ' έναν ανδροκρατούμενο επαγγελματικό χώρο και σε μία αυστηρά ανδροκρατούμενη κοινωνία. Δεν είναι και λίγο στα τέλη της δεκαετίας του '30 να φωτογραφίζεις ολόγυμνες χορεύτριες στον Iερό Bράχο της Aκροπόλεως. Kι όλα αυτά σε μία Aθήνα που δέχεται τους ξεριζωμένους Mικρασιάτες σε παραπήγματα, σε μία Aθήνα όπου περισσεύει η συντηρητική ηθική και υπολείπεται η ελευθερία.

H Nelly's κυκλοφορεί στους υψηλούς κύκλους και συνομιλεί με βασιλείς, πρωθυπουργούς, καλλιτέχνες. Θα μπορούσαν αυτοί να απουσιάζουν από τις φωτογραφικές της επιδόσεις; Οχι βέβαια. Ο φακός της «συνομίλησε» με τα πρόσωπα του Eλευθερίου Bενιζέλου, της Πηνελόπης Δέλτα, του Kωστή Παλαμά, του Δημήτρη Mητρόπουλου, της Kατερίνας, της Bάσως Mανωλίδου, του Γιάννη Tσαρούχη (με παραδοσιακή φορεσιά και στιβάλια), του Mπρούνο Bάλτερ, του Φριτς Kράισλερ κ.ά.

1930 φωτογραφίζει τις Δελφικές Εορτές που οργανώνουν η Εύα και ο Άγγελος Σικελιανός. Στο πλευρό της, ήδη από το 1929, βρίσκεται ο πιανίστας Aγγελος Σεραϊδάρης (1901-1992), ο οποίος θα τη συντροφέψει σ' όλη τη ζωή της και θα μάθει δίπλα της τη φωτογραφική τέχνη .

1935 εργάζεται για λογαριασμό του υπουργείου Τουρισμού θέτοντας τις βάσεις της "τουριστικής" φωτογραφίας. Θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα και θα τραβήξει φωτογραφίες και κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ.

1936 φωτογραφίζει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, ενώ έπειτα από τρία χρόνια ετοιμάζει γιγαντοαφίσες για το ελληνικό περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης στη Νέα Υόρκη.

1940 Την εποχή της κήρυξης του πολέμου βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου θα παραμείνει επί 27 χρόνια. Στη γωνία της Πέμπτης Λεωφόρου θα ανοίξει το νέο της στούντιο. Οι πρώτες τιμητικές διακρίσεις δεν θα αργήσουν να έρθουν και οι φωτογραφίες της δημοσιεύονται στα αμερικανικά περιοδικά και εφημερίδες. Παράλληλα θα πειραματιστεί στη διαφημιστική και έγχρωμη φωτογραφία, τεχνική που από τότε άκμαζε στην Αμερική, καθώς και το φωτορεπορτάζ χωρίς ωστόσο να μπορέσει να ενταχθεί στις σύγχρονες τάσεις της αμερικανικής φωτογραφίας. Τον Δεκέμβριο του 1940 στο εξώφυλλο του τεύχους της 16ης Δεκεμβρίου στο περιοδικό Life δημοσιεύεται η φημισμένη φωτογραφία της ενός εύζωνα να σαλπίζει μπροστά από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και την ίδια χρονιά το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης αγοράζει σειρά φωτογραφιών της.

«Αναλάμβανα τις φωτογραφίες των γάμων της ελληνικής παροικίας και έτσι μπορέσαμε σιγά - σιγά να τα βγάλουμε πέρα». Η απόφαση να παραμείνουν με τον άνδρα της από ανάγκη στη Ν. Υόρκη δεν ήταν εύκολη. Συνέπεσε ωστόσο με ένα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα προς τη νέα μητρόπολη των τεχνών.

Παράλληλα, θα πειραματιστεί στην έγχρωμη φωτογραφία, τεχνική που από τότε άκμαζε στην Aμερική των γιγαντιαίων διαστάσεων και της διαφήμισης.

Η νοσταλγία για την πατρίδα έχει αρχίσει να ζωντανεύει όταν τη διώχνουν από το στούντιο που διατηρούσε στην καρδιά της Ν. Υόρκης και η επιστροφή έχει πια πρακτικά κίνητρα. «Με έβγαλαν από το στούντιο και δεν είχα πού να δουλέψω. Ο καινούργιος ιδιοκτήτης δεν σεβάστηκε τίποτα...»

1966 επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα

«Τα πρώτα χρόνια της επιστροφής στην Αθήνα (1966-1975) περνούσαν και κανένας δεν με θυμόταν, αλλά ούτε κι εγώ έδινα σημεία ζωής».

Το 1975 επανεμφανίζεται στον Τύπο με διθυραμβικά άρθρα και αφιερώματα. Εκδίδονται λευκώματα με φωτογραφίες της, ενώ το 1989 κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία της με τίτλο "Αυτοπροσωπογραφία". Το 1985 δωρίζει το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου της στο Μουσείο Μπενάκη. Το 1992 κυκλοφορεί το βιβλίο "Πρόσωπα της Κρήτης" και την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί έκθεση έργων της στη Λευκωσία με τίτλο "Ελλάδα: Φωτογραφίες 1921-1939". Η Nelly's δέχτηκε πολλές τιμητικές διακρίσεις μεταξύ των οποίων το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικα και το βραβείο Γραμμάτων και Τεχνών από την Ακαδημία Αθηνών.

με τον σύζυγό της (1987)

Ο Γιάννης Tσαρούχης λέει για την Nelly (1988): «Aπό την Nelly's έμαθα ότι στις 11 η ώρα το πρωί το πρόσωπο πρέπει να το φωτίζει ο ήλιος από αριστερά. Eτσι έχουμε ένα φωτισμό όπως στις βυζαντινές εικόνες. Aπό τότε ακολουθώ πάντα αυτή τη συμβουλή και της είμαι ευγνώμων. Tο ένστικτό της και το ταλέντο της την οδηγούσε σε σκοτεινές εποχές να ανακαλύπτει πράγματα σοφά».

Έπειτα από μια ζωή έντονης φωτογραφικής παρουσίας πέθανε
στις 17 Αυγούστου 1998 στην Αθήνα.

Πηγές :http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=12408&m=B16&aa=1
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?p=570247

Aπό χθες φυτεύω φοίνικες

Μια επαγγελματική υποχρέωση μ'έφερε σήμερα στο κέντρο της Αθήνας και ξεκλέβοντας λίγο χρόνο βρήκα την ευκαιρία να περπατήσω για λίγο στον Εθνικό μας Κήπο.Οι τεράστιοι φοίνικες στην είσοδό του μου θύμησαν ένα άρθρο που είχα ανακαλύψει πρόσφατα στην "Καθημερινή", που δείχνει πως η βασίλισσα Αμαλία σε κάτι τελικά φάνηκε χρήσιμη στην Ελλάδα
Είναι της φιλολόγου Bάνας Mπουσέ κι αναφέρεται σε μια σειρά 586 επιστολών της βασίλισσας Αμαλίας προς τον πατέρα της Παύλο Φρειδερίκο Aύγουστο, Μέγα Δούκα του Ολδενβούργου, οι οποίες φυλάσσονται στο αρχείο της πόλης του Ολδενβούργου και εκτείνονται σε τρεις περίπου χιλιάδες χειρόγραφες σελίδες .Οι επιστολές αυτές αποτελούν μια πολύτιμη πηγή για την ελληνική εσωτερική και εξωτερική πολιτική, αλλά και για πολλές άλλες πτυχές της ζωής στην Ελλάδα των πρώτων χρόνων του ελληνικού κράτους. Oπως είναι φυσικό δεν λείπουν και οι πληροφορίες, οι σχετικές με τη δημιουργία και την πρόοδο του Εθνικού Κήπου.Στην οικογένεια της Αμαλίας η δημιουργία και η συντήρηση πάρκων και κήπων αποτελούσε παράδοση. Δεν εκπλήσσει λοιπόν που και εκείνη θέλησε να κοσμήσει την Αθήνα με ένα μεγάλο κήπο και σαν χαρακτηριστικό δέντρο του κήπου της διάλεξε τον φοίνικα

Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ένα σχετικά μικρό κήπο, έκτασης 20 στρεμ., ο οποίος θα ανήκε στο παλάτι, και ένα μεγαλύτερο, που θα αποτελούσε συνέχειά του και στον οποίο θα είχαν πρόσβαση οι πολίτες. «Τώρα πρόκειται να φυτευτεί ο κήπος στο καινούργιο παλάτι», γράφει η Αμαλία στις 11 Δεκεμβρίου 1838, «θα γίνει πολύ μικρός, αλλά δίπλα του θα γίνει ένας μεγάλος δημόσιος κήπος». Ωστόσο, το αρχικό αυτό σχέδιο γρήγορα εγκαταλείφτηκε και δημιουργήθηκε ένας μεγάλος κήπος, του οποίου η έκταση τελικά έφτασε τα 155 στρέμ.3 και ο οποίος ανήκε στο παλάτι. Ως δημόσιος κήπος φυτεύτηκε, μετά το 1846, ο χώρος της Πλατείας Συντάγματος. Φαίνεται όμως ότι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, επιτρεπόταν στους πολίτες να τον επισκεφτούν. Σύμφωνα με μια μαρτυρία του 1851 επιτρεπόταν στο κοινό η είσοδος στον κήπο τις ώρες κατά τις οποίες δεν βρισκόταν εκεί η Βασίλισσα Αμαλία, αν και οι επισκέπτες είχαν να αντιμετωπίσουν την αυθαίρετη συμπεριφορά των φρουρών. Ο σημερινός Εθνικός Κήπος, άρχισε να φυτεύεται το φθινόπωρο του 1839.Ωστόσο, η Αμαλία άρχισε να ασχολείται προσωπικά με τον κήπο μετά το 1843.Το 1845 άρχισαν να φυτεύονται και οι φοίνικες.

«Oλον αυτόν τον καιρό, αυτό που με απασχολούσε ήταν ο κήπος. Γύριζα για να βρω θέσεις για τους φοίνικες, που έφτασαν επιτέλους», διαβάζουμε σε μια επιστολή του Φεβρουαρίου 1845, «πρέπει να ληφθούν υπόψη η Ακρόπολη και οι κίονες του Ολυμπίου Διός, η θάλασσα και το παλάτι».

Οι φοίνικες μεταφέρονταν από διάφορα μέρη του ελληνικού κράτους. Μερικοί από αυτούς είχαν ύψος μεγαλύτερο των είκοσι μέτρων. Οι ρίζες τους ήταν τεράστιες. Oταν προσπαθούσαν να τους ξεριζώσουν κοβόντουσαν τα πιο χοντρά καραβόσκοινα. Στην Iο, όπου είχαν εντοπιστεί τρεις πολύ ωραίοι φοίνικες, χρειάστηκε να ανοιχτεί δρόμος μήκους δέκα περίπου χιλιομέτρων για να μεταφερθούν μέχρι την παραλία, όπου τους φόρτωσαν σε πολεμικό πλοίο. Oλη αυτή η προσπάθεια διήρκεσε τρεις μήνες.Δυσκολότατο ήταν και το εγχείρημα της μεταφοράς τους από τον Πειραιά στην Αθήνα. Η ευθύνη για τη μεταφορά τους ανετέθη στον αυλάρχη Κριεζή, τον κηπουρό Mπαρώ και τον αρχιτέκτονα Pίντελ, ο οποίος είχε επιβλέψει και τη μεταφορά του μαρμάρου για την οικοδομή των ανακτόρων και επομένως διέθετε την απαραίτητη πείρα. Χρειάστηκε ωστόσο να επιστρατεύσουν όλη τους την εφευρετικότητα, διότι μερικοί φοίνικες ήταν πολύ μεγάλοι. Eνας είχε μια τόσο τεράστια ρίζα, η διάμετρός της υπερέβαινε τα τρία μέτρα που, αφού καταστράφηκαν δύο αμάξια, κατασκευάστηκε για τη μεταφορά του ένα έλκηθρο, το οποίο μετακινούσαν τοποθετώντας από κάτω κυλίνδρους. Φόρτωσαν το φοίνικα πάνω στο έλκηθρο και επεχείρησαν να το σύρουν με δεκαοχτώ άλογα. Hταν όμως αδύνατον, και αντικατέστησαν τα άλογα με σαράντα ναύτες. Η μεταφορά από τον Πειραιά στον κήπο, αν πράγματι ολοκληρώθηκε με αυτό το μέσον, θα πρέπει να διήρκεσε μέρες, διότι σε έξι ώρες προχωρούσαν μόνο λίγο περισσότερο από ένα χιλιόμετρο.

«Από χτες φυτεύω φοίνικες», γράφει η Αμαλία, «και αυτό συνεπάγεται τόσο φόβο και μετά τόση χαρά, που με έχει καταβάλει πολύ, ιδίως επειδή ήμουν όλη την ώρα παρούσα. Χθες φυτέψαμε έναν πολύ ωραίο, με μεγαλειώδες φύλλωμα, και σήμερα έναν γίγαντα ύψους 65 ποδών [...] Αλλά πόση δουλειά και πόσος κόπος απαιτείται, για να φυτευτεί ένας τέτοιος φοίνικας! Κατασκευάζεται ένα είδος τρίποδα και μετά με ένα πλήθος σχοινιά και βαρούλκα, ενώ τον τραβούν σαράντα άνθρωποι, και ενώ σείεται και τρέμει, σηκώνεται όρθιος».
Στις 24 Μαρτίου 1846 η βασίλισσα Αμαλία ανακοίνωσε στον πατέρα της: «Τον τελευταίο φοίνικα τον φυτέψαμε χθες. Το παλάτι άλλαξε τελείως, τόσο πολύ ομόρφυνε. Eνας φοίνικας που στέκεται μοναχός του έχει μια πραγματικά σπάνια ομορφιά.

Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους σώζεται πάντως εντολή του Oθωνα, η οποία φέρει την ημερομηνία 6 Απριλίου 1846 και με την οποία χορηγείται έκτακτη πίστωση 5.236,50 δρχ. για τη μεταφορά και μεταφύτευση τριών φοινίκων από την Iο «και ετέρου εκ του κήπου του κ. Καλλιγά»Από παντού αγόραζε η Αμαλία φυτά για τον κήπο. Και ύστερα από ένα διάστημα η φήμη του κήπου είχε απλωθεί τόσο, ώστε της έστελναν φυτά από διάφορα μέρη της υφηλίου. «Σαράντα μικροί φοίνικες από το Sennar [του Σουδάν] φυτεύτηκαν σε φυτώριο και προορίζονται για τους αιώνες που θα έρθουν», γράφει τον Απρίλιο του 1846. Και σε μία άλλη επιστολή του Νοεμβρίου 1851: «Σήμερα θα ανοίξουν στον κήπο τα κιβώτια με τους ωραιότατους, κάθε λογής σπόρους, που έλαβα από την αυτοκράτειρα της Βραζιλίας. Τα αειθαλή μόνο δέντρα είναι εβδομήντα πέντε. Περιέχουν επίσης φοίνικες, φτέρες, ορχιδέες».«Με τον καιρό θα φέρω φοίνικες από την Αίγυπτο», γράφει στον πατέρα της τον Νοέμβριο του 1845. «O Oθων με ρώτησε αν δεν είναι υπερβολικά κοντινό και εύκολο πράγμα αυτό με την Αίγυπτο, αν δεν θα προτιμούσα να ψάξω για φοίνικες στα Ιμαλάια. Eτσι με κοροϊδεύουν». Περήφανη για τους φοίνικες της, συμπλήρωνε: «Eλπίζω ότι κάποτε θα μου δώσει η ιστορία τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων».

Το καλοκαίρι του 1851 ο κήπος είχε ολοκληρωθεί και τα διάφορα δέντρα και φυτά είχαν μεγαλώσει τόσο, ώστε να προκαλούν το θαυμασμό των επισκεπτών και τη δίκαιη περηφάνια της βασίλισσας Αμαλίας. «Ο κήπος μου είναι πραγματικά έκτακτος», γράφει τον Ιούνιο του 1851, «ιβίσκοι ύψους δέκα, δώδεκα ποδών φτάνουν μέχρι τα χαμηλότερα κλαδιά των δέντρων, και γίνονται ένα με αυτά κρύβοντας τους κορμούς. Απλώνονται και ενώνονται πάνω από τα μονοπάτια. Είναι ήδη τόσο πυκνοί, που χθες κρύφτηκα στον κήπο, έφιππη και για πολλή ώρα, και οι άλλοι δεν μπορούσαν να με βρουν».
Eνα χρόνο αργότερα όμως, τον Οκτώβριο του 1852, μια φοβερή κακοκαιρία επέφερε μεγάλες καταστροφές σε ολόκληρη την Αθήνα, συμπεριλαμβανομένου και του κήπου, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη του ελληνικού βασιλείου. «Την 14η - 26η του μήνα» γράφει η Αμαλία «είχαμε εδώ μια φριχτή θύελλα, που όμοιά της δεν είχε σημειωθεί ποτέ. Ευτυχώς γνωρίζουμε ότι εμαίνετο μόνον στις ανατολικές ακτές της Ελλάδας. Στον κήπο μου, καθώς και σε όλη τη γύρω περιοχή, ξερίζωσε όλα τα μεγάλα δέντρα. Eριξε την κιονοστοιχία που είναι στον κήπο. Oσα μικρά δέντρα δεν ξεριζώθηκαν έχουν καμφθεί, ούτε ένα δεν είναι ίσιο.». Και πιο κάτω: «Η όψη του κήπου μου ήταν αξιοθρήνητη. Oλες αυτές τις μέρες είχα εκτός από τους πενήντα εργάτες και είκοσι ναύτες οι οποίοι με βαρούλκα κ.λπ.,κ.λπ. φύτευαν πάλι τα δέντρα, τα σήκωναν όρθια κ.λπ., κ.λπ.».

Ωστόσο, την εποχή αυτή η δημιουργία του Εθνικού Kήπου έχει οπωσδήποτε ολοκληρωθεί.
Οι επιστολές της βασίλισσας Αμαλίας προς τον πατέρα της σταματούν αιφνίδια στις αρχές του 1853 με τον θάνατο του Μεγάλου Δούκα του Ολδενβούργου. Μαζί τους και οι πολύτιμες πληροφορίες που μας προσφέρουν για τη δημιουργία και την πρόοδο του Εθνικού Κήπου.

Αυτά αλλά και πολλά άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία μπορείτε να βρείτε εδώ

Ηλιουπολίτες ...Εν Δράσει!

Αυξάνουν τελευταία οι αυτόνομες ομάδες πολιτών που ανήσυχοι και προβληματισμένοι προσπαθούν να παραμείνουν ενεργοί και συνειδητοί πολίτες πέρα κι έξω από κόμματα ,με στόχους κι οράματα κοινά που αφορούν στην πόλη τους, στο περιβάλλον ,στη ζωή τους ,στη καθημερινότητά τους.
Ανθρωποι που ασφυκτιούν είτε στα περιχαρακωμένα πλαίσια των κομμάτων ,είτε στο τέλμα της επιβαλόμενης αδράνειας, που ζητούν να πάψουν ν'αποτελούν νούμερα μετρήσεων , που ζητούν να ξεφύγουν από την αδρανοποιημένη μάζα .
Ανθρωποι που ζητούν να κινητοποιηθούν, να προβληματιστούν , να επικοινωνήσουν ,να παρέμβουν.
Κάπως έτσι νομίζω πέταξε κι ο

Χαρταετός

μια

ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

που ορίζει τα κίνητρα και τους στόχους της στην Ιδρυτική του Διακήρυξη

κι έχει για σύνθημα

"Μη περπατάς, όταν οφείλεις να πετάξεις"

Καλή επιτυχία λοιπόν σ'αυτούς που τολμούν κι επιμένουν να ονειρεύονται ...!