Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007

Μια γρια- μπλόγκερ...εξομολογείται!



Ακουσα για το ιντερνετ πριν πολλά πολλά χρόνια,όταν πρωτοεμφανίστηκε στη χώρα από τον φίλο και συνάδελφο Μανώλη ,μέγα κομπιουτερά της εποχής.
Απ'αυτόν είχα μάθει να χειρίζομαι το πρόγραμμα στο γραφείο , να γράφω τα πρώτα μου έγγραφα στο word , να ζωγραφίζω και να παίζω πασιέντζα στα κλεφτά.
Ηταν η εποχή που στήνονταν τα πρώτα δίκτυα στις εταιρείες και στις υπηρεσίες ,ο Μανώλης ο μοναδικός προγραμματιστής στην υπηρεσία κι εγώ η πρώτη του μαθήτρια και μοναδική χειρίστριαστο γραφείο.
Θυμάμαι λοιπόν τον Μανώλη να πρασπαθεί να μου εξηγήσει για εκείνο το τεράστιο παγκόσμιο δίχτυ ,που ήρθε και στην ελλάδα και που σου δίνει την δυνατότητα να επικοινωνείς μ' όλο τον κόσμο από το pc του σπιτιού σου.
Δεν τον πίστευα .
Πφ ...φαντασίες του Μανώλη .!
Το πολύ- πολύ άντε να 'ναι κάποιο πρόγραμμα για κάποια ψώνια προγραμματιστές.!

Η μεγάλη περιέργεια που με τρώει για κάθε τι καινούργιο κι η μανία να παρακολουθώ τις εξελίξεις μ'έστειλε στην πόρτα της Ηλεκτρονικής.
Με 24 δόσεις αγόρασα το πρώτο μου pc.Μέχρι να το εξωφλήσω ήθελε αναβάθμιση!
Φόρτωσα τα Windows 94 ( ..ή 96 δεν θυμάμαι πιά) πήρα το μόντεμ και 10 μέτρα καλώδιο
κι η πρώτη μου σύνδεση με την HOL ήταν πιά γεγονός.!
Ενας μαγικός κόσμος άνοιξε μπροστά μου.!
Ελληνικά sites δεν υπήρχαν ακόμα κι αναγκαστικά περιδιάβαινα τ'αμερικάνικα.
ΑltaVista ..Amazon...Yahoo
Το πρώτο σ/κ που είχε έρθει το pc στο σπίτι έστειλα τον συζυξ στο εξοχικό να κλαδέψει τάχα τις τριανταφυλλιές,έβαλα τα παιδιά νωρίς για ύπνο ....κι έπιασα δουλειά!
Μπήκα Σάββατο βράδυ στις 9 και βγήκα Κυριακή πρωί ,όταν είδα τέσσερα αγουροξυπνημένα παιδικά μάτια να με παρακολουθούν ανήσυχα.
Ενας μεγάλος έρωτας είχε γεννηθεί!

Τα παιδιά μεγάλωσαν κι ο έρωτας μεταδόθηκε.
Το δεύτερο pc στο σπίτι ήταν πια αναγκαίο για ν'αποφεύγονται οι καυγάδες.
Ο μικρός γιός είχε φτάσει πια στα 16 ,οι ικανότητές του περι τα ηλεκτρονικά αδιαμφησβήτητες και το τρίτο pc φτιαγμένο από περισσευούμενα υλικά μετά από αναβαθμίσεις των άλλων δύο κατέληξε που αλλού...σε μένα !
Από τότε πέρασαν χρόνια ...
Κι επειδή η περιέργεια που με τρώει είναι μεγάλη βάλθηκα να μάθω να στήνω και σελίδες.
Παιδεύτηκα λίγο ...δεν λέω . Δύσκολη γλώσσα η html ,μα τα κατάφερα
Aς είναι καλά ο Γιώργος Επιτήδειος, τα μαθήματά του
http://www.eeei.gr/odhgos/htmlfaq.htm κι αυτό το οχυρό έπεσε.!
Τώρα πια καταλάβαινα πως έχει στηθεί ότι έβλεπα στο νετ κι αν δεν ήξερα ..
η “προέλευση “ να'ναι καλά.
Σύμμαχοι στον αγώνα και κάποιοι ιντερνετικοί φίλοι και κύρια ο Μαρκος.
http://aurelios.blogspot.com/
αλλά απ'άλλο μετερίζι !

Απ'αυτόν άκουσα και για τα blogs..πάνε δυό χρόνια κοντα τώρα.
(Πάντα πρωτοπόρος ο Αυτοκράτωρ! Να'σαι καλά Μάρκο ..Φιλιά!)
Κι επειδή η περιέργεια κι η μαγεία των εξερευνήσεων εξακολουθεί να με συντροφεύει έκανα κι εδω τα πρώτα μου δειλά βήματα ..
Ομως τα χρόνια έχουν περάσει..
Νέο αίμα μπαίνει κάθε μέρα στο νετ και στις περιηγήσεις μου στην blogόσφαιρα .
συναντούσα bloggers στην ηλικία .....των παιδιών μου! (...άντε μην είμαι υπερβολική ...και λίγο παραπάνω )

Τι δουλειά λοιπόν έχει η αλεπού στο παζάρι?
Στην αρχή μόνο διάβαζα ...άντε να'φηνα και κανένα σχόλιο σε κανέναν συνομήλικο!
Μα με τον καιρό ξεθάρεψα.
Μπα που ξέρουν πως είμαι 45άρα ?
(..έλα τώρα ...βάλε κάτι παραπάνω...!)
Στο κάτω-κάτω ο Doncat είναι πολύ μεγαλύτερος από μένα (..έτσι τουλάχιστον φαίνεται στην tv )κι όμως γράφει posts μετα μανίας.
Σε μια δύσκολη λοιπόν γαι μένα εποχή βρήκα διέξοδο στο μπλογκάρισμα.
Βοήθησε πολύ και με πολλούς τρόπους.
Ασε που τελικά ανακάλυψα κι άλλους πολλούς συνομήλικους !
Βέβαια τα παιδιά μου αναρωτιούνται κάθε μέρα τι στο καλό κάνω με τις ώρες στο pc ...

Ομως εγώ ξέρω ..
Μπά...!!
Εχει κι αλεπού δουλειά στο παζάρι!

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007

Δεν πάτε καλύτερα για τέννις?



Ο κ. Αλογοσκούφης ξεσκεπάζει το κύκλωμα και αποκαλύπτει!
"....Α πληστοι χρηματιστές και ανίδεοι διοικητές ευθύνονται για το σκάνδαλο με τα ομόλογα...".

Τί τους θέλουμε λοιπόν τους Ζορμπάδες?
Τί την θέλουμε την δικαιοσύνη,τις έρευνες,τις ανακρίσεις?
Αδικα οι εισαγγελείς ξεσκονίζουν χαρτιά και φακέλους .
Ο κ.υπουργός έβγαλε κιόλας το πόρισμα .
Φταίνε οι άπληστοι χρηματιστές και οι ανίδεοι διοικητές.
Εδειξε αμέσως τους κατηγορούμενους ,απάλλαξε τους ύποπτους
“λόγω βλακείας”
Μόνο που δικαιολογώντας τους διοικητές σαν ανίδεους αμέσως έδειξε σαν άχρηστους κι αυτούς που τους διόρισαν .
Ατόπημα κ. υπουργέ μας !...επιεικώς ατόπημα!
Και ως προς την βιασύνη σας να βγάλετε πόρισμα
και ως προς το περιεχόμενό του
Μα κ. υπουργέ μας ... χαλαρώστε
Ο πανικός ξέρετε δεν είναι κι ο καλύτερος σύμβουλος !
Είστε τυχεροί όμως ....
Με άλλα δεδομένα θα είχατε πάει όλοι σας για τέννις προ πολλού...

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2007

Μέρα της ποίησης λέει σήμερα...

Μέρα της ποίησης λέει σήμερα...
Δεν ξέρω τι χρησιμεύουν όλες αυτές οι μέρες-αφιερώματα.
Κι ούτε ποτέ τους δίνω σημασία.
Και με την ποίηση δεν τα πάω καλά.
Δυό τρία ποιήματα έχω καταφέρει να γράψω στη ζωή μου
κι απ'αυτά ένα μόνο κάτι μου λέει.
Γραμμένο σε μια δύσκολη ώρα ,ακόμα δεν ξέρω πως βγήκε.
Και με τους ποιητές δεν τα πάω καλά.
Ιδίως μ'αυτούς που μόνο αυτοί καταλαβαίνουν τι λένε.
(κι είναι πολλοί αυτοί τώρα τελευταία)

Μα υπάρχουν και κάποιοι που αχόρταγα διαβάζω.
Σαν τον Ρίτσο, την Πολυδούρη και τον Καββαδία.
Ειδικά με τον τελευταίο "φεύγω" , 'ταξιδεύω"
Ισως γιατί αν ήμουν άντρας ,μπορεί να 'μουν ναυτικός .
Ισως γιατί τον ζηλεύω.

Ισως γιατί ξέρει κάτι που μπορεί να με σώσει.
Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου μου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Κάτι που θα’ κανε τα υγρά, παράδοξά μου μάτια,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Ένα καράβι… Να με πάρει …
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε

Κι από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι’ από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ‘ναι ποιητικώτερο και πι’ όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα?


ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

"Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…»

ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.
Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα’ κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ… Σκεφτήτε… Εγώ.
Ένα καράβι… Να σας πάρει, Καίσαρ… Να μας πάρει…
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.–
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι’ οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι’ εγώ σ’ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας,
θα λέγαμεπαράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ’ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι’ ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
– μιά γριά σ’ ένα πολύβουο καφενείο –
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι’ ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε – ίσως – τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι’ από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ‘ναι ποιητικώτερο και πι’ όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα?

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα ‘τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι’ όπως εγώ για έν’ αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

Νίκος Καββαδίας, Μαραμπού

Κυριακή 18 Μαρτίου 2007

Τime Manager !


Μια δύσκολη εβδομάδα πέρασε ,που έκλεισε με ένα ακόμα πιό δύσκολο τριήμερο ,
εν αναμονή μιας εβδομάδας που περιμένει στην γωνία να ξεδιπλώσει τις μέρες της ,φοβάμαι κι αυτές γεμάτες προβλήματα κι εντάσεις .
Η δουλειά στο γραφείο το σαββατοκύριακο στέρησε τη δυνατότητα μια βόλτας στο Μοναστηράκι που είχε προγραμματιστεί κι εκείνα τα ούζα που είχα ονειρευτεί για το μεσημέρι της Κυριακής στην παραλία.(...δεν βαριέσε καλό ήταν κι εκείνο το λεμονάτο που περίσσεψε από χθές.)
Τουλάχιστον άδειασε το συρτάρι του γραφείου απ΄τη χαρτούρα με τις εκκρεμότητες που είχαν μαζευτεί όλη την εβδομάδα και σήμερα κατάφερα επιτέλους να το κλείσω κανονικά.
Τα θέματα έτρεχαν όλη την εβδομάδα,τα προβλήματα εμφανίζονταν ξαφνικά το ένα πίσω από τ'αλλο ,φταίει κι εκείνη η βόλτα στις νέες εγκαταστάσεις ,που μου έφαγε μια μέρα κι έχασα την μπάλα.
Ομως τα προβλήματα έδωσαν την ευκαιρία να γίνουν συζητήσεις ,πολλές φορές έντονες μα ενδιαφέρουσες καθώς και να γνωρίσω πλευρές του χαρακτήρα συναδέλφων ,που δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία έως τώρα να δω .

Και να πλησιάσω περισσότερο ανθρώπους που μοιράζομαι μαζί τους εδώ και καιρό πολλές από τις ώρες της ημέρας μου.
Τα συμπεράσματα διαφόρων ειδών ,θετικά ή αρνητικά,άλλα ευχάριστα ,άλλα δυσάρεστα.
Στα δυσάρεστα η αποτυχία να καταφέρω να πείσω συνεργάτιδα ,που αυτοαποκαλείται προοδευτική,να μηνθεωρεί αποτελεσματικά κάποια μοντέλα διοίκησης ,που γνώρισε απ'τους πάλαι ποτέ προισταμένους της πριν 30 χρόνια.Κολλημένη στον τύπο και στην πειθαρχία που πρέπει ,λέει,να έχουν οι υφιστάμενοι ,αρχής γενομένης από την αυστηρή τήρηση του ωραρίου και ιδίως την έγκαιρη προσέλευση και αποχώρηση του προσωπικού.Γιατί έτσι θα πειθαρχήσουν και στα υπόλοιπα και θα γίνουν παραγωγικοί και αποτελεσματικοί.
Κούνια που μας κούναγε!
Αμα ο υπάλληλος δεν θέλει να δουλέψει ,και μάλιστα στο δημόσιο,όσες κάρτες κι αν του βάλεις να χτυπάει κι όσες “προσοχές “,δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποτελεσματικός.
Θα σου μουτζουρώνει χαρτιά όλη μέρα ,θα μιλάει τάχα “υπηρεσιακά “ με τις ώρες στο τηλέφωνο και θα σου ρίχνει κι ένα φάσκελο ,όταν δεν τον βλέπεις.
Το τραγικό ,ότι η συγκεκριμένη συνάδελφος δηλώνει φανατική αριστερή (χμ..ναι ...αλλά κομμάτι σταλινικιά την κόβω!)
Κι επειδή άκρη δεν έβγαλα ,όσα επιχειρήματα και παραδείγματα κι αν κατέθεσα

...κι εγώ την μιμήθηκα!
Εγώ έχω την ευθύνη ...εγώ παίρνω και την απόφαση !
Κάρτες και ρολόγια για το προσωπικό δεν μπαίνουν .Τέλος!


Στα θετικά η “από καρδιάς “ συζήτηση -ανάλυση με νέο στο χώρο συνάδελφο,που μου 'δωσε την ευκαιρία ν'ακούσω,να προβληματιστώ ,να “σκύψω” σε έννοιες ,φιλοσοφικές θεωρίες και καταστάσεις και να “δω”έναν ιδιαίτερα αξιόλογο κι ευαίσθητο άνθρωπο ,που πιστεύω πως μπορεί να εξελιχθεί σε πολύτιμο συνεργάτη,ίσως ακόμα και σε φίλο .
Η ειδικότητά του ψυχολόγος -ψυχοθεραπευτής ,μα νομίζω στην κουβέντα μας κι οι δυό τελικά “ψυχαναλυθήκαμε”.
Και του ζήτησα συγνώμη ,που επέτρεψα να του ζητηθούν εξηγήσεις ,όταν μια μέρα άργησε να έρθει στο γραφείο το πρωί .
Το ζεστό σφίξιμο των χεριών μας ,το καθαρό κοίταγμά μας ίσια στα μάτια και τα “ευχαριστώ” ,που είπαμε ο ένας στον άλλο στο τέλος της κουβέντας , μ'επεισαν,για άλλη μια φορά , πως η αποτελεσματικότερη διοίκηση είναι η "ανθρώπινη".
Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές να κουρδίζονται σαν τα ρολόγια προσέλευσης και αποχώρησης προσωπικού.
Κι όπως λέει κι ο συνάδελφος : η πραγματική ουσία της προσφοράς μας είναι η διαφύλλαξη της “ύπαρξής” μας.


Τρίτη 13 Μαρτίου 2007

Μετακομίζουμε..




Δύσκολη η ημέρα σήμερα .Μα κι ευχάριστη.
Η επίσκεψη προγραμματισμένη κι επαγγελματική.
Τα νέα κτίρια εκτός πρωτευούσης .
Η επιτροπή συστάθηκε κι είχα την “τύχη”να πρέπει να επισκέπτομαι τις νέες εγκαταστάσεις,να παρακολουθώ την πορεία των έργων και να ενημερώνω για πιθανά προβλήματα ή βελτιώσεις.
Η επικείμενη μετακίνηση έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία.
Πολλοί θα ξεβολευτούν.
Η πιθανότητα να πρέπει να κάνεις 200 χιλιόμετρα την ημέρα για να πας στο γραφείο και να γυρίσεις δεν είναι και μικρό πράγμα.
Η ιδέα βέβαια να δουλεύεις σ' ένα νέο,πολυτελές κι ευχάριστο περιβάλλον δεν είναι αρκετή για ν' αποτρέψει την έλλειψη διάθεσης για καθημερινή μετακίνηση 100 χιλιόμετρα μακριά.
Ο “ενθουσιασμός “μου για τις νέες εγκαταστάσεις δελέασε μερικούς ,που θέλησαν να με συνοδεύσουν.
Ο πρωινός καφές στα όρθια κι οι κυκλοφοριακές δυσκολίες στην έξοδο της πόλης έδωσαν την αφορμή για τις πρώτες γκρίνιες για τις δυσκολίες που πρόκειται να φέρει η επικείμενη μετακόμιση..
Ομως η ηλιόλουστη μέρα ,τα ανθισμένα δέντρα και τα πολύχρωμα χωράφια έξω απ'την πόλη ,έφεραν τις πρώτες εικόνες της άνοιξης που ήρθε και δεν είχε γίνει ακόμα αντιληπτή στις γκρίζες λεωφόρους κι ανάμεσα από τις πολυόροφες πολυκατοικίες.
Τα γέλια κι οι κουβέντες απέσπασαν την προσοχή , η έξοδος από την εθνική δεν έγινε εγκαίρως και υπήρξε η αφορμή να επισκεφτούμε τα πέριξ περιβόλια ,μποστάνια και στάνες ώστε να ενημερωθούμε για τα παραγόμενα γεωργικά και κτηνοτροφικά προιόντα της περιοχής .
Αφού η “αναγνώριση ¨ολοκληρώθηκε καταφέραμε να εντοπίσουμε επιτέλους τον στόχο της επίσκεψης.
Συνεργεία,υλικά ,άνθρωποι και μηχανές ,ένα απέραντο εργοτάξιο .
Οι συζητήσεις έγιναν ,οι ιδέες κατατέθηκαν ,οι παρατηρήσεις καταγράφηκαν .
Ευτυχώς η αμφίεση κι ο εξοπλισμός είχαν προνοηθεί να είναι οι κατάλληλοι και η τρίωρη περιήγηση στο εργοτάξιο έληξε “αναίμακτα “για τους άσχετους..
Ο “ενθουσιασμός” μεταδόθηκε, η γκρίνια και η δυσπιστία έκαναν στην άκρη κι άρχισαν τα σχέδια και οι κουβέντες για την ευχάριστη πλευρά του όλου θέματος.
Ανθρωποι της πόλης ,πνιγμένοι στο καθημερινό κυκλοφοριακό χάος ,
εγκλωβισμένοι σε γκρίζα κτίρια δεν είναι δύσκολο να ενθουσιαστούν με την ιδέα να περνούν την εργάσιμη ημέρα βλέποντας απ'το παράθυρο του γραφείου τους ουρανό,βουνά,ήλιο,σύννεφα, πουλιά.
Να βλέπουν τις εποχές ν'αλλάζουν,όχι από τις αλλαγές στον λογαριασμό των κοινοχρήστων ,αλλά από τις αλλαγές της φύσης .
Η διάθεση ανέβηκε κι έφτιαξε ακόμα περισσότερο στο ταβερνάκι του διπλανού χωριού ,με το σπιτικό κρασί και τους τοπικούς μεζέδες.
Η πρωινή γκρίνια έδωσε την θέση της στα σχέδια για τις μελλοντικές εξορμήσεις στις γύρω περιοχές,αναλόγως εποχής.
Στα παραθαλάσσια για ουζάκια τα μεσημέρια του καλοκαιριού,στις ψησταριές των διπλανών χωριών τα χειμωνιάτικα μεσημέρια.
Η απόσταση που έπρεπε να διανυθεί για την επιστροφή αρκετή, οι κυκλοφοριακές δυσκολίες στην είσοδο της πόλης και πάλι παρούσες .
Η διάθεση όμως είχε αλλάξει κι όλα τώρα αποδόθηκαν στην άσχημη ώρα αιχμής .
Η συνέχεια θα δοθεί αύριο που θα πρέπει να ενημερωθούν οι υπόλοιποι.
Ο πρωινός καφές αύριο προβλέπεται μακράς διαρκείας
.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2007

Aναμονή.

Η ανοιξη έρχεται γι αυτούς που ξέρουν να την περιμένουν



Τετάρτη 7 Μαρτίου 2007

Κάποιες γυναίκες δεν γιορτάζουν σήμερα!

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σήμερα .
(Οπως λέμε ας πούμε παγκόσμια ημερα των ζώων....)
Οι διάφορες κυρίες των διάφορων γυναικείων οργανώσεων θα πάνε κομμωτήριο ,θα φορέσουν τα σινιέ τους και θα εκφωνήσουν περισπούδαστους λόγους για την καταπίεση των γυναικών.
Κάποιες άλλες θα πάνε επίσης κομμωτήριο ,θα βάλουν επίσης τα καλά τους και θα ξεχυθούν στα διάφορα μπουζουκομάγαζα μέχρι πρωίας,ξεφεύγοντας τάχα απ'την μιζέρια και την καταπίεσή τους.

Κάποιες άλλες δεν θα πάρουν καν χαμπάρι.

Είναι αυτές που κακοποιούνται καθημερινά απ΄τους συντρόφους τους ....





Είναι αυτές που βιάζονται καθημερινά στο σώμα και στην ψυχή ....

Είναι αυτές που πουλιούνται κάθε μέρα για να επιβιώσουν........

Υπάρχουν κάπου στον κόσμο κι αυτές .....


..αλλά κι αυτές...



είναι όλες αυτές που δεν γιορτάζουν σήμερα
και που θα τις έχετε ξεχάσει όλοι αύριο .








Δευτέρα 5 Μαρτίου 2007

Εκτός των τειχών

Καιρό είχα να βγω “εκτός των τειχών”
Η ευκαιρία δεν έπρεπε να χαθεί.
Η παρέα καλή ,ο προορισμός απ'τους δημοφιλείς.
Τα χιλιόμετρα διανύθηκαν ευχάριστα
και το επόμενο πρωί η θέα απ΄το παράθυρο του δωματίου προετοίμασε για τις εικόνες του σαββατοκύριακου


Ο καιρός δεν μας έκανε το χατίρι

και στο Περτούλι τα λιγοστά χιόνια

απογοήτευσαν τους επίδοξους σκιέρ.

Η βόλτα όμως αφ'υψηλού εκπληκτική.


Με θέα το πέτρινο γεφύρι στην Πύλη

καφές δίπλα στα νερά του Πορταικού

Λίμνη Πλαστήρα.
Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που η ανθρώπινη παρέμβαση δεν βιάζει την φύση.





Καιρό είχα να βγώ "εκτός των τειχών"
Μάλλον πρέπει να το ξαναεπιχειρήσω το συντομώτερο.