Ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα

Θέλω να γράψω για τη θάλασσα.
Γι αυτή την μεγάλη μου αγάπη.
Δεν ξέρω γιατί και ποια αρχέγονη δύναμη μ'ενώνει μαζί της .
Κάτι με τραβάει συνέχεια κοντά της.
Μόνο εκεί νοιώθω καλά.
Δεν έχω την τύχη να την βλέπω καθε πρωί ανοίγοντας τα παράθυρά μου , μα πάντα βρίσκω τρόπο να την βλέπω , έστω και για λίγο από μακριά.
Αλλαξα την διαδρομή για το γραφείο και κάνω χιλιόμετρα παραπάνω μόνο για να την βλέπω.
Και κάθε μεσημέρι περιμένω την στροφή στη μεγάλη εναέρια γέφυρα για να την δω από ψηλα να στραφταλίζει.
Σαν να περιμένει να γυρίσω για να μου χαμογελάσει

Από παιδί την έβλεπα κάθε μέρα.
Απ'τη βεράντα του πατρικού την καμάρωνα ν'απλώνεται μακριά ,
όσο πιάνει το μάτι , να γυαλίζει αστραφτερή .
Και τις μέρες του καλοκαιριού να παίζω μαζί της ολημερίς ,
μέχρι το δέρμα των δαχτύλων να φουσκώσει απ΄το νερό και τα χείλη απ'τ'αλάτι..
Κι όταν μεγάλωσα έφτιαξα το καταφύγιό μου κοντά της
Οταν είμαι εκεί έχω την τύχη να την βλέπω καθε πρωί ανοίγοντας τα παράθυρά μου .
Τα βράδυα του καλοκαιριού να με νανουρίζει με το γλυκό της τραγούδι
και τα βράδυα του χειμώνα ν'ακούω τον άγριο θυμό της .
Οταν κολυμπώ νοιώθω ένα μαζί της.
Νοιώθω κομμάτι της .
Γι αυτό και ποτέ δεν κολυμπάω σαν τους άλλου ανθρώπους .
Πάντα κάτω απ'το νερό και με τα μάτια ανοιχτά να βλέπω την ψυχή της.
Εχετε δει τα χρώματά της από κάτω Απ΄τα βάθη της προς την επιφάνεια?
Εκει που οι ακτίνες του ήλιου σπάνε το μπλέ της σε δεκάδες άλλα μπλέ.

Πέφτω συχνά με μάσκα και αναπνευστήρα .
Για να μην κάνω διακοπές για ανάσες.
Οσοι κάνουν υποβρύχιο μπορούν να με καταλάβουν.
Δεν ξέρω αν ο καλύτερος σκηνογράφος θα μπορούσε να στήσει ένα τόσο μαγικό σκηνικό. Χρώματα παντού ,κατάφυτα βράχια,ανεμώνες ,πίνες ,σωλήνες κι αχινοί.
Σπηλιές θαλασσινές ,στενα μονοπάτια ανάμεσα σε βράχια κι εκεί που στρίβεις
ξαφνικά απύθμενα σκοτεινα βάραθρα .
Ασημένια ψάρια να κολυμπούν νωχελικά ,να κρύβονται τρομαγμένα όταν σ'άντικρύζουν ή να σ'ακολουθούν ,να σε τριγυρίζουν,να σε τσιμπούν , να παίζουν μαζί σου.

Αν δεν ήμουν άνθρωπος θά'θελα να 'μουν ψάρι για να ζω μέσα της
ή γλάρος για να ζω κοντά της.
Κι αν ήμουν άντρας θά'θελα να μαι ναυτικός ή ψαράς ,για να'μαι κάθε μέρα μαζί της.
Εχετε δει τα χρώματά της το πρωί?
Τότε που φεύγει η νύχτα κι έρχεται η αυγή.Εκεί που το μαύρο τ'ουρανού δίνει τη θέση του στο σκούρο μπλέ και μετα στο μαβί.
Κι ο ουρανός είναι ένα με τη θάλασσα
Δεν ξεχωρίζεις τη γραμμή.κι είναι και τα νερά μαβιά
Και καθώς ξανοίγει η μέρα ξανοίγουν και τα χρώματα.
Το μωβ φτάνει στο ροδί και μετά στο πορτοκαλί καθώς ο ήλιος ανεβαίνει . Κι οταν σκάσει ο φωτεινός του κύκλος χιλιάδες χρυσαφιές ακτίνες χοροπηδούν τρελλά στα γαλάζια νερά της

Μ'αρέσει να στέκω στην άκρη της και να την κοιτώ.
Να την κοιτώ ν'άλλάζει ,τα κύματα να 'ρχονται το 'να πίσω απ' τ'αλλο., να σκάνε μ'ορμή ,ν'αφρίζουν και να γυρίζουν πίσω.
Για να ξανάρθουν σε λίγο..και πάλι απ'την αρχή.
Να κοιτάζω μακριά ,όσο φτάνει το μάτι ,ν'ανοίγει η ψυχή μου ,
να ονειρεύομαι ταξίδια ,να νοιώθω ελεύθερη .
Πνίγομαι σα βρεθώ σε μέρος που δεν έχει θάλασσα.
Θέλω να 'μαι κοντα της και να νοιώθω πως σαν χρειαστεί μπορώ να φύγω, να πετάξω μακριά.
Γι αυτό κι από τους ποιητές νοιώθω τον Καββαδία.
Ταξιδεύω μαζί του στο Μακάο,στη Σαγκάη,τη Βαρκελώνα και τη Τενερίφα.
Στο Μαρακές ,τη Μπούρμα ή τη Μπατάβια.
Γιατί αυτός ξέρει .
Ξέρει
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,

που του γραφέιου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά

να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,

προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,

κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,

δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,

o διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα?