Βρέχει...
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ’χει σταθεί
μπροστά σ’ εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τα χέρια έξω απ’ τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ’χει σταθεί
μπροστά σ’ εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τα χέρια έξω απ’ τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κική Δημουλά
(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1998)
Ακούγεται:
L'ORCHESTRE SOUS LA PLUIE - JEAN MICHEL JARRE
14 σχόλια:
Τα ζωγραφίσατε τα λόγια του ποιήματος αγαπητή μου, σαν πιόνι σκακιού, θά λεγα..
@ katerina
Μα σαν ζωγραφιά δεν είναι από μόνο του το ποίημα Κατερίνα μου?
σαν άνοιγμα της μνήμης στο παρελθόν και στο παρόν...
@ nyctolouloudo
...σαν ραγισμα στη γιαλινη βροχή
exairetiko, eyxaristo
ποιηση!!!
@ x & aliki
Είναι απο τις φορες
που λες:
"Αυτό ναι! Αυτό ΕΙΝΑΙ ποίηση!!"
παει με ολους τους καιρους, ευελικτη πολυ, μην την φοβασαι. μες την ποιηση ειναι αλλωστε...
:)
φοβερο ποιημα - ωραια φωτογραφια
@ maria
...όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
@ roadartist
σταγόνες βροχής
ή και κλάμα...
θελει κουραγιο και υπομονη να ξεπερασει το ανυπερβλητο και κεινο το 'οχι' ειναι ενθαρρυνση να μεινει εξω πανω στο ακυβερνητο μπαλκονι, να προσπαθησει να το κυβερνησει. κι αν μαζι του δεν μπορει να τα βαλει, να παει μεσα να παρει δυναμεις να ξαναβγει με φορα...
@ maria λεμονάτη
αχ..βρε Μαρακι μου.
Μ'αρεσει η αισιοδοξία σου .
Μα δεν ξεπερνιεται τ'αν-υπέρβλητο.
Εχει μπροστα αυτό "α",που το λένε και στερητικό...
ειναι αληθεια aqua οτι πασχω απο αισιοδοξια.
συγχωρεσε με αν...πως να το πω...σε κουραζει, σε νευριαζει...
το ξερω οτι μερικα πραγματα ειναι ανυπερβλητα αλλα δεν θελω να το παραδεχτω.
@ Maria
Και κάλα κάνεις Μαρία μου.
Δύναμη και αισιοδοξία είναι ο καλύτερος συνδυασμός για να παλέψεις στη ζωή.
Απλά εγω είμαι ίσως περισσότερο ρεαλίστρια απ'ότι πρέπει.
Ma aλλίμονό μας αν καταθέτουμε τα όπλα.
Ακόμα κι αν ξέρουμε πως η μαχη είναι χαμενη,παλεύουμε μεχρι το τέλος.
Να έχεις μια όμορφη ημέρα !!:))
Δημοσίευση σχολίου