Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

Μαλβίνα

(3/2/1954 - 7/6/ 2002)

Σήμερα, ξύπνησα άρρωστη. Με μια εικόνα σφηνω­μένη στο μυαλό μου. Αγελάδες. Με μάζεψαν όπως όπως. Γυμνή. Το υπνοδωμάτιό μου σαν τη Λέρο. Ανάμεσα στα σεντόνια μου μισοσαπισμένα φρούτα. Τους σιχτίρισα. Δεν πτοήθηκαν. Κάτι θα ξέρουν. Αφέθηκα. Με έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο κρεμ. Άθλιο. Παράγωνο. Ψεύτες. Είναι λέει η σουίτα. Ξέρω τι μου ετοιμάζουν. Κάνω τον ψόφιο κοριό. Κουβαλάνε όλα τους τα φασιστικά τεχνάσματα. Ορροί. Κομψοτεχνήματα παρακεντήσεων. Περίλυποι γιατροί. Τους λέω όλους “Στέλιο”. Νευριάζουν. Ασπροντυμένες, με τρυφερά νύχια νοσοκόμας ή με νύχια κομμώτριας. Δί­χως πρόσωπο αυτές. Μόνο γυαλιά και ανταύγειες... Τον Εγγονόπουλο θα ζήσω. Μουγκά λοιπόν. Ούτε κιχ. Έκανα πως κοιμάμαι. Έσκυβαν να δουν αν αναπνέω. Ξαφνικά κι απροειδοποίητα, πετούσα δυο τρεις λέξεις απειλητικές. Σαν παραλήρημα. Πανικοβάλλονταν. Λούηδες κι έξω από την πόρτα. Μην κλειδώσεις, είπα... Για να ξαναμπούν. Να τις ξανατρομάξω. Να ξαναφύγουν. Εγώ η ψευτοάρρωστη. Και υγιής. Το ξέρω. Κι αυτοί το ξέρουν. Μου στήσανε τον Κάφκα για να με δοκιμάσουν. Κι άντεξα. Πρώτη φορά στη ζωή μου ξεπέρασα τις προβλέψεις τους για μένα. Κι άντε­ξα. Θα στοιχημάτιζαν δισεκατομμύρια ορρούς για το αντί­θετο. Και τα ‘βγαλα πέρα ένα χειμώνα, ένα καλοκαίρι, έτσι όπως κανείς δεν είχε ποτέ φανταστεί και ιδίως εγώ...
Προχωρημένο Σεπτέμβριο άνοιξα αργά τα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που δεν τους αποπήρα. Σήμερα. Άρχισαν να πλησιάζουν έρποντας. Άφηναν πίσω τους σάλιο ή ίχνη δα­κρύων. Έβγαλα το τσαντάκι με τα καλλυντικά: πούδρες, κραγιόν, τέτοια. Καθρεφτίστηκα στο γυάλισμα του σάλιου τους και βάφτηκα. Ξεθάρρεψαν. Ήρθαν κι άλλοι. Αργά. Γύρω μου. Περίεργοι. Έβγαλα κι εγώ το χέρι από την κου­βέρτα. Τίναξα την πεταλούδα του ορρού σαν μπριγιάν πα­νάκριβο. Που πρέπει να το δει η άλλη. Να καταλάβει πόσο με προτιμάει ο άντρας μου. Αυτηνής δε θα της πάρει ποτέ ολόιδιο και πανάκριβο. Αυτή σε καμιά γωνιά στρίμωγμα, σε κάνα μοτέλ με άλλο όνομα. Εγώ επίσημη. Κι ακριβή. Τρομάξαν με την αγέρωχη κίνηση του χεριού μου. Σκύ­λες, όλες κρύβετε μέσα σας μια μορόζα έτοιμη να μοιχεύ­σει με τον άντρα τής αξιοπρεπούς φίλης σας. Πισωπατή­σατε δειλοί συνωμότες. Την ξέρετε την κίνηση. Αναγνω­ρίσατε την ανωτερότητα της νόμιμης. «Πίσω και σας έφα­γα». Όχι. Το ‘πνιξα. Σιγά μην προδοθώ πριν να σας απορυθμίσω παντελώς και ολοκληρωτικά. Τα άσπρα σάς μαράνανε.
Το χέρι άνοιξε την τσάντα. Έκανα πως ψάχνω πεντοχί­λιαρα. Αν εδώ είναι όντως νοσοκομείο, έχω μάθει πως τα λεφτά και νεκρούς ανασταίνουν. Ζυγώσατε ξανά. Και την επιταγή θέλετε. Ας είναι μεταχρονολογημένη. Αρχίσατε να ονειρεύεστε πως θα μου χώσετε φαρμακωμένους ορρούς και άλλα τέτοια τελειωτικά. Πριν με ξεκάνετε να με πιέσετε να βάλω την υπογραφή από πίσω. Να πάτε να ει­σπράξετε. Φτωχοδιάβολοι. Λες και δεν σας είχα δει που ψάχνατε την τσάντα μου ενώ λαγοκοιμόμουν. Δυστυχι­σμένα ορφανά. Ευτυχώς που εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογέ­νεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φι­λιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ που μέχρι πέρυσι αν με άγ­γιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα «πίσω μου σε έχω σατανά».
Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη.Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και “ωραία”, όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη.


(Ενα από τα τελευταία της κείμενα γραμμενο στο νοσοκομείο)

13 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Υπεροχο κειμενο...
Μπορεις να δεις εδω...
http://prezatv.blogspot.com/2006/11/blog-post_10.html#comments

aeipote είπε...

Εξαιρετική γυναίκα. Κρίμα που έφυγε τόσο νέα. Η απουσία της παραμένει αισθητή . . .

aqua είπε...

@ preza tv
Ενδιαφέρον το ποστ αλλά πολύ περισσότερο ο διαλογος στα σχόλια!!
Καλή σου Ημέρα

aqua είπε...

@ αείποτε
Φαντάζεσαι τι θα είχε να πει σήμερα ,με όσα συμβαίνουν?
Πραγματικά εξαιρετική και για μένα .
Γι αυτό και το ποστ σήμερα.
Καλή σου Ημέρα !

Katerina ante portas είπε...

Αθάνατη!

Μικρός Πρίγκιπας είπε...

Λίγο ότι κι αν πεις...............

aqua είπε...

Κατερίνα & Μικρέ
Είναι κάποιοι άνθρωποι που ξεχωρίζουν απ'τους πολλούς στη ζωή ,στο θάνατο και μετά τον θάνατο.
Τέτοιοι μας λείπουν.
Καλό σας Βράδυ!

zoufitsa είπε...

Ξεχωριστη γυναικα ειχε πολλα να δωσει ,πραγματικα λυπει πολυ εντονα..!!
Δεν θα ξεχασω τις τελευταιες τις μερες ηταν πολυ χαλια.
Στο ιδιο ακατανομαστο νοσοκομειο με την μητερα μου.
Στο παραδιπλα δωματιο ολα σιωπηλα θυμαμαι μονο το "Η Μαλβινα εφυγε.."
Η μητερα μου δακρυσε (την λατρευε) συντομα θα την ακολουθησω και εγω μου ειπε...
Δυστυχως ετσι εγινε συντομα βρεθηκαν και παλι .


Την καλημερα μου γλυκεια μου.

aqua είπε...

@zoufitsa
Δεν είναι τυχαίο που 5 χρόνια μετά την θυμόμαστε .
Λυπάμαι και για την μητερα σου .
Ελπίζω ο χρόνος να 'ει απαλύνει τον πόνο.
Καλό σου απόγευμα.

ellinida είπε...

Υπέροχη προσωπικότητα η Μαλβίνα μας. Το κείμενο με άγγιξε πολύ.
Να είσαι καλά.

Orelia είπε...

λυπαμαι που δεν ειδα αυτο το ποστ στην ωρα του... και να σταθω εδω: "Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα.", αφου πρωτα μεταλαβα τα προηγουμενα για να αξιωθω το τελος...

aqua είπε...

Xαίρομαι που στεκεστε ν'αφήσετε μια λέξη για την Μαλβίνα.
Σαν μνημόσυνο με λίγους που δεν την ξέχασαν ...
Καλό Σας Βράδυ

Ανώνυμος είπε...

ΜΑΛΒΙΝΑ..ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΣΕ ΛΑΤΡΕΨΑΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ..ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ...

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ...